رباعیات ظهیر فاریابی

1 بس دل که ز تو خون شده در برمانده ست بس دست که از هجر تو در سر مانده ست

2 وی بس سخنان نغز چون گوهر و زر کز گوش تو همچو حلقه بر در مانده ست

1 چشمی دارم همیشه بر صورت دوست با دیده مرا خوش است چون دوست دروست

2 از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست یا اوست به جای دیده یا دیده خود اوست

1 دل فصل ربیع را چو جان می داند وز نغمه بلبل به عجب می ماند

2 این فصل خوش است لیک از صفحه گل بلبل همه نانوشته بر می خواند

1 نتوان ز جفای چرخ گردنده گریخت دست ستمش به عقل بر نتوان بیخت

2 آن طاس نگون به گردن آویخته باد چون سطل که آب روی مردم همه ریخت

1 در عشق اگر دمی قرارت باشد با صحبت نیکوان چه کارت باشد؟!

2 سر تیز چو خار باش،تا یار چو گل گه در بر و گاه در کنارت باشد

1 بی آن که به کس رسید زوری از ما یا گشت پریشان دل موری از ما

2 ناگاه برآورد بدین رسوایی شوریده سر زلف تو شوری از ما

1 می خواهم و مطرب و دلارام و ندیم این است طبیعت من از چرخ مقیم

2 من می نخورم خوش نزیم، پس چکنم؟ دنیا گذران است و خداوند کریم

1 در مستی اگر زمن گناهی آید شاید که دلت سوی جفا نگراید

2 چشمت به خمار عالمی بر هم زد گر من گنهی کنم به مستی شاید

1 این دل که نگشت بر مرادی پیروز با من به زبان حال گفت از سر سوز

2 دیدم شب غم به خواب،روز شادی بس شب که بدین امید کردم تا روز

1 شاها،ملکان ملک سپارند به تو وز بیم تو خان و مان گذارند به تو

2 تو کعبه اقبال جهانی لابد شاهان زمانه روی آرند به تو