دوش این خردم نصیحتی از ظهیر فاریابی رباعی 25
1. دوش این خردم نصیحتی پنهان گفت
در گوش دلم گفت و دلم با جان گفت:
ای خیل ستارگان سپاه از ظهیر فاریابی رباعی 26
1. ای خیل ستارگان سپاه و حشمت
دوران فلک زبون تیغ و قلمت!
از رایت تو نور ظفر می از ظهیر فاریابی رباعی 27
1. از رایت تو نور ظفر می تابد
کس نسیت که از رای تو سر می تابد
آن خط که به گرد آن دهن از ظهیر فاریابی رباعی 28
1. آن خط که به گرد آن دهن می گردد
گویی که بنفشه بر سمن می گردد
خسرو چو به خرمی قدح بر از ظهیر فاریابی رباعی 29
1. خسرو چو به خرمی قدح بر دارد
وز ابر بیان در معانی بارد
چشم تو که ابروی کمانکش از ظهیر فاریابی رباعی 30
1. چشم تو که ابروی کمانکش دارد
در هر مژه ای هزار ترکش دارد
گر یک نفست ز زندگانی از ظهیر فاریابی رباعی 31
1. گر یک نفست ز زندگانی گذرد
مگذار که جز به شادمانی گذرد
با عشق تو در جهان غم نان از ظهیر فاریابی رباعی 32
1. با عشق تو در جهان غم نان که خورد؟
با درد تو اندیشه درمان که خورد؟
بلبل چو ز عشق گل فغان از ظهیر فاریابی رباعی 33
1. بلبل چو ز عشق گل فغان در گیرد
از شعله آه من جهان درگیرد
از عشق تو در تنم روان از ظهیر فاریابی رباعی 34
1. از عشق تو در تنم روان می سوزد
شرحش چه دهم که بر چه سان می سوزد؟
دی چشم تو را سِحر مطلق از ظهیر فاریابی رباعی 35
1. دی چشم تو را سِحر مطلق می زد
مکر تو رهِ گنبد ارزق می زد
گه شانه زبان در خم گیسوت از ظهیر فاریابی رباعی 36
1. گه شانه زبان در خم گیسوت کشد
گه آینه روی سخت در روت کشد