رباعیات ظهیر فاریابی

1 شاها چو فلک عُلسو رای تو نداشت پایاب ستیزه جفای تو نداشت

2 با پای تو گرچه شد بسی دست آویز هم دست بداشت زانک پای تو نداشت

1 ایزد عَلَم فتح برای تو فراشت دولت همه صورت مراد تو نگاشت

2 با دولت،خشم وجنگ در نتوان بست با ایزد،تیغ و نیزه بر نتوان داشت

1 بر کرده چو مه سر از گریبان می رفت در دامن خورشید خرامان می رفت

2 گه گه به سخن درآمده لعل لبش گویی عرق از چشمه حیوان می رفت

1 دی شاه بتان با رخ رنگین می رفت بی اسب و پیاده نغز و شیرین می رفت

2 شکر ز لبش به پیل بالا می ریخت وز مستی و بیخودی چو فرزین می رفت

1 دوش این خردم نصیحتی پنهان گفت در گوش دلم گفت و دلم با جان گفت:

2 با کس غم دل مگوی زیرا که نماند یک دوست که با او غم دل بتوان گفت.

1 ای خیل ستارگان سپاه و حشمت دوران فلک زبون تیغ و قلمت!

2 عالم همه چیست پیش تو؟ مشتی خاک وان نیز همه فدای خاک قدمت!

1 از رایت تو نور ظفر می تابد کس نسیت که از رای تو سر می تابد

2 عفو تو چو رحمت خدای ست که خلق هر جرم که می کنند بر می تابد

1 آن خط که به گرد آن دهن می گردد گویی که بنفشه بر سمن می گردد

2 پیراهن عشق او چو پوشید کسی از صبر برهنه همچو من می گردد

1 خسرو چو به خرمی قدح بر دارد وز ابر بیان در معانی بارد

2 از رحمت او چه کم شود گر گه گاه این گمشده را به لطف خود یادآرد؟!

1 چشم تو که ابروی کمانکش دارد در هر مژه ای هزار ترکش دارد

2 زنهار برات ما مفرمای برو با عارضت افکن که خطی خوش دارد