ظهیر فاریابی

قصر هدی شد به سعی شاه مشیّد

شاه جهان شهریار عالم عادل

آنک مرکب کند صواعق قهرش

وانک نشیند بعون بازوی تیغش

از فزغ قهر و شدت غضب او

زهره سنگ از نهیب او چو برآمد

ای به ترقی ورای چار عناصر

رای تو در یک نظر مشاهده کرده

دل که چو درّی ست در هوای تو صافی

از دم سرد حسود تو به طبیعت

منشی حکمت نعوذ بالله اگر هیچ

روز وجودم چو روزنامه خصمت

گر بمثل اره بر سرم نهد ای شاه

دست اجل تا که در نیاردم از پای

گر چه درین شعر یک دو قافیه ذالست

خاصه چو این جنس گفته اند بزرگان

تا عرق خد نیکوان بود از لطف

همچو می از قطره های خون جگر باد