ظهیر فاریابی

نوبت ملکت شها بر هفت گردون می زنند

تا نپنداری شها کین نوبت اکنون می زنند

تیره شب را جامه پنداری به صابون می زنند

نقش تار پرنیان گویی بر اکسون می زنند

کز شفق گویی هوا را جامه در خون می زنند

سایه بان نیلگون بر در مکنون می زنند

طبل باز هیبت از بیم شبیخون می زنند

طعنه در هر نوبتی صد نوبت افزون می زنند

لاف داد و دین از ین عهد همایون می زنند

زانک لشکرگاه تو بر ربع مسکون می زنند

بارگاه عالیت بر کوه و هامون می زنند

صورتش زیبد که بر طغرای میمون می زنند

زر به نامت با سعادت گشته مقرون می زنند

خرگه قدرت زطاق چرخ بیرون می زنند

تا مثل در حکمت از کتب فلاطون می زنند

تا بدرگاه تو بر پیوسته موزون می زنند