رباعیات ظهیر فاریابی

1 بلبل چو ز عشق گل فغان در گیرد از شعله آه من جهان درگیرد

2 گل را به کف آورم به صد حیله و فن پندارم با توام همان درگیرد

1 هر گز نفسی حکایت از تو نکنم کازادی بی نهایت از تو نکنم

2 از دل نکنم شکایتی کز تو کنم از دل کنم آن شکایت از تو نکنم

1 دوش از غم تو دیده به هم برنزدم ور زانک زدم بدانک بی نم نزدم

2 زان بیم که دم تیز کند آتش دل تا روز همی سوختم و دم نزدم

1 بر کرده چو مه سر از گریبان می رفت در دامن خورشید خرامان می رفت

2 گه گه به سخن درآمده لعل لبش گویی عرق از چشمه حیوان می رفت

1 خصمت چو شکوفه مدتی رنگ آمیخت تا همچو شکوفه چرخش از دار آویخت

2 می زد چو شکوفه دست در هر شاخی آخر چو شکوفه ناگه از بار بریخت

1 با عشق تو در جهان غم نان که خورد؟ با درد تو اندیشه درمان که خورد؟

2 شاید پسرا که نانوایی نکنی جانها که برآمد از غمت نان که خورد؟

1 ایزد عَلَم فتح برای تو فراشت دولت همه صورت مراد تو نگاشت

2 با دولت،خشم وجنگ در نتوان بست با ایزد،تیغ و نیزه بر نتوان داشت

1 از جور تو حال ارچه تبه می دارم هم لطف تو را گوش به ره می دارم

2 در پرده به رسم دوستان می سوزم وین حال ز دشمنان نگه می دارم

1 چندان زغم انگیخته ام آتش و آب وز دیده و دل ریخته ام آتش و آب

2 از آرزوی لبش چو رخساره او در یکدگر آمیخته ام آتش و آب

1 ترکم نقط غالیه پرورد نهد تا داغ بلا بر دو رخ زرد نهد

2 گفتم که خطت خطاست گفتا به خطا رسمی ست که ترک داغ بر درد نهد