رباعیات ظهیر فاریابی

1 دل خیمه غم بر آتش تاب زده ست خونابه ز دیدگان ره خواب زده ست

2 این تعبیه بین که دل برون آورده ست وین رنگ نگر که دیده بر آب زده ست

1 بس دل که ز تو خون شده در برمانده ست بس دست که از هجر تو در سر مانده ست

2 وی بس سخنان نغز چون گوهر و زر کز گوش تو همچو حلقه بر در مانده ست

1 عناب لبت رنگ زخم بر بوده ست عنابی چشم من از آن نغنوده ست

2 عناب که فضله های خون بنشاند عناب لبت خون دلم بفزوده ست

1 شاها،ز تو کار ملک ودین بانسق است دریا ز خجالت کفت در عرق است

2 در عهد تو رافضی و سنی با هم کردند موافقت که بوبکر حق است

1 می را که همیشه با خرد دندان است هم اوست که مونس خردمندان است

2 می در خُم اگر چه سر گرفته است رواست در شیشه نگر که خرم و خندان است

1 دی بر ورقی که آن ز اشعار من است جانی دیدم که آن نه گفتار من است

2 دل گفت قلم تراش بر گیرو بکن ! گفتم آری کندن جان کار من است!

1 هر چند که میل تو سوی بیدادی ست یک ذره غمت به از جهانی شادی ست

2 از ما گله می کنی و لیکن ما را از بندگی تو صد هزار آزادی ست

1 گر یار بداندی کِم اندر دل چیست یا گفت بیارمی که دلدارم کیست

2 بودی که به درد دل نبایستی مرد بودی که به کام دل بشایستی زیست

1 در پرده خوشدلی کسی را راهی ست کو را سروکار با چو تو دلخواهی ست

2 آن سبزه تر دمیده در سایه گل انصاف بده که خوش تماشا گاهی ست

1 بر خال تو جز حال تبه نتوان داشت وین خیره کسی را به گنه نتوان داشت(؟)

2 زنجیر سر زلف تو هر دل که بدید در سینه به زنجیر نگه نتوان داشت