در ثورگه ست خانه طالع از ظهیر فاریابی رباعی 85
1. در ثورگه ست خانه طالع شاه
نشگفت اگر سیاه شد چهره ماه
ای باغ وجود را عمارت از ظهیر فاریابی رباعی 86
1. ای باغ وجود را عمارت کرده
رُمحَت سر بدسگال بار آورده
ای زلف توام در تب و تاب از ظهیر فاریابی رباعی 87
1. ای زلف توام در تب و تاب افکنده
بر بخت بدم چشم تو خواب افکنده
ای چشم من از سیم برت سیمابی از ظهیر فاریابی رباعی 88
1. ای چشم من از سیم برت سیمابی
وی اشک من از پسته تو عنابی
ای دوست مرا به کام دشمن از ظهیر فاریابی رباعی 89
1. ای دوست مرا به کام دشمن کردی
دشمن نکند آنچه تو با من کردی
ای شمع تو صوفی صفتی پنداری از ظهیر فاریابی رباعی 90
1. ای شمع تو صوفی صفتی پنداری
کاین شش صفت از اهل تصوف داری
ای غنچه گل سرشکفتن داری از ظهیر فاریابی رباعی 91
1. ای غنچه گل سرشکفتن داری
وی نرگس مست میل خفتن داری
نه زهره که از غمت بنالم از ظهیر فاریابی رباعی 92
1. نه زهره که از غمت بنالم به کسی
یا از تو شکایتی شکالم به کسی
ای نوبت تو گذشته از چرخ از ظهیر فاریابی رباعی 93
1. ای نوبت تو گذشته از چرخ بسی
بی نوبت تو مباد عالم نفسی
در ده می لعل لاله گون از ظهیر فاریابی رباعی 94
1. در ده می لعل لاله گون صافی
بگشای ز حلق شیشه خون صافی
شخصی دارم دلی خراب اندر از ظهیر فاریابی رباعی 95
1. شخصی دارم دلی خراب اندر وی
جانی دارم هزار تاب اندر وی
ای از تو بلند نام شاهنشاهی از ظهیر فاریابی رباعی 96
1. ای از تو بلند نام شاهنشاهی
بگرفته ز ماه دولتت تا ماهی