در ثورگه ست خانه طالع شاه از ظهیر رباعی 85
1. در ثورگه ست خانه طالع شاه
نشگفت اگر سیاه شد چهره ماه
ای باغ وجود را عمارت کرده از ظهیر رباعی 86
1. ای باغ وجود را عمارت کرده
رُمحَت سر بدسگال بار آورده
ای زلف توام در تب و تاب افکنده از ظهیر رباعی 87
1. ای زلف توام در تب و تاب افکنده
بر بخت بدم چشم تو خواب افکنده
ای چشم من از سیم برت سیمابی از ظهیر رباعی 88
1. ای چشم من از سیم برت سیمابی
وی اشک من از پسته تو عنابی
ای دوست مرا به کام دشمن کردی از ظهیر رباعی 89
1. ای دوست مرا به کام دشمن کردی
دشمن نکند آنچه تو با من کردی
ای شمع تو صوفی صفتی پنداری از ظهیر رباعی 90
1. ای شمع تو صوفی صفتی پنداری
کاین شش صفت از اهل تصوف داری
ای غنچه گل سرشکفتن داری از ظهیر رباعی 91
1. ای غنچه گل سرشکفتن داری
وی نرگس مست میل خفتن داری
نه زهره که از غمت بنالم به کسی از ظهیر رباعی 92
1. نه زهره که از غمت بنالم به کسی
یا از تو شکایتی شکالم به کسی
ای نوبت تو گذشته از چرخ بسی از ظهیر رباعی 93
1. ای نوبت تو گذشته از چرخ بسی
بی نوبت تو مباد عالم نفسی
در ده می لعل لاله گون صافی از ظهیر رباعی 94
1. در ده می لعل لاله گون صافی
بگشای ز حلق شیشه خون صافی
شخصی دارم دلی خراب اندر وی از ظهیر رباعی 95
1. شخصی دارم دلی خراب اندر وی
جانی دارم هزار تاب اندر وی
ای از تو بلند نام شاهنشاهی از ظهیر رباعی 96
1. ای از تو بلند نام شاهنشاهی
بگرفته ز ماه دولتت تا ماهی