رباعیات در دیوان اشعار فرخی یزدی

1 روزی که شرار بغض و کین شعله ور است وز آتش فتنه خشک و تر در خطر است

2 افسوس من این است که در آن هنگام بیچاره تر آن بود که بیچاره تر است

1 هر خواجه که خیل و حشمش بیشتر است درد و غم و رنج و المش بیشتر است

2 دنیا نبود جای سرور و شادی هر پیشتری درد و غمش بیشتر است

1 دانی که دل غمزده چون خواهد شد پا تا بسر از دست تو خون خواهد شد

2 وآن خون شده قطره قطره در شام فراق از روزنه دیده برون خواهد شد

1 نادانی و جهل تا که ما را کیش است بدبختی ما همیشه بیش از پیش است

2 هر چند ادارات خرابند همه بی شبهه خرابی معارف بیش است

1 دنیای ضعیف کش که از حق دور است حق را بقوی می دهد و معذور است

2 بیهوده سخن ز حق و باطل چکنی رو زور بدست آر که حق با زور است

1 آنانکه پریر با عدو یار شدند دیروز به اغیار مددکار شدند

2 آماده چو کردند سیه روزی ما امروز به روز ما گرفتار شدند

1 صندوق دهن بسته درش چون شد باز افکند میان این و آن غلغله باز

2 آراست فقط طایر اقبال و همه گویند به فرق ما نشیند این باز

1 آن را که نفوذ و اقتدارات بود در دست تمام اختیارات بود

2 از چیست ندانست که بدبختی ما یکسر ز خرابی ادارات بود

1 در مسلک ما طریق مطلوب خوش است دلجوئی مردمان مغلوب خوش است

2 کافی نبود برای ما نیت خوب با نیت خوب کرده خوب خوش است

1 ای کاش مرا ناطقه گویا می‌شد یک لحظه دهان بسته‌ام وا می‌شد

2 تا این دل سودازدهٔ پرده‌نشین بی‌پرده میان خلق رسوا می‌شد