درد و غم خوبان جوان پیرم از فرخی یزدی رباعی 121
1. درد و غم خوبان جوان پیرم کرد
بد عهدی آسمان زمینگیرم کرد
آن خودسر مرتجع که دل‌ها از فرخی یزدی رباعی 122
1. آن خودسر مرتجع که دل‌ها خون کرد
پامال هوای نفس خود قانون کرد!
وستال پی دفاع دل یکدله از فرخی یزدی رباعی 123
1. وستال پی دفاع دل یکدله کرد
پس پیش وزیر و شه ز طوفان گله کرد
آن شیخ که دم ز علم اخفش می‌زد از فرخی یزدی رباعی 124
1. آن شیخ که دم ز علم اخفش می‌زد
با ساده‌رخان باده بی‌غش می‌زد
گر سائس ملک با کیاست باشد از فرخی یزدی رباعی 125
1. گر سائس ملک با کیاست باشد
دارای درایت و فراست باشد
گر بر دل ما گرد ملالت باشد از فرخی یزدی رباعی 126
1. گر بر دل ما گرد ملالت باشد
آن گرد ملال از جهالت باشد
گفتی دل خون کرده عوض خواهد از فرخی یزدی رباعی 127
1. گفتی دل خون کرده عوض خواهد شد
از دیده سر آورده عوض خواهد شد
آخر دل من ز غصه خون خواهد از فرخی یزدی رباعی 128
1. آخر دل من ز غصه خون خواهد شد
وز روزنه دیده برون خواهد شد
دانی که دل غمزده چون خواهد از فرخی یزدی رباعی 129
1. دانی که دل غمزده چون خواهد شد
پا تا بسر از دست تو خون خواهد شد
با خلق خدا شریک غم باید از فرخی یزدی رباعی 130
1. با خلق خدا شریک غم باید شد
سربار بدوش دوست کم باید شد
یا هم چو ضعیف منزوی باید از فرخی یزدی رباعی 131
1. یا هم چو ضعیف منزوی باید شد
یا صاحب زور معنوی باید شد
در مسلک مالک ملکی سالک از فرخی یزدی رباعی 132
1. در مسلک مالک ملکی سالک شد
از عشق به ملک آن ملک هالک شد