غزلیات در دیوان اشعار فرخی یزدی

1 ای که پرسی تا به کی دربند دربندیم ما تا که آزادی بود دربند در بندیم ما

2 خوار و زار و بیکس و بیخانمان و دربدر با وجود اینهمه غم، شاد و خرسندیم ما

3 جای ما در گوشه صحرا بود مانند کوه گوشه گیر و سربلند و سخت پیوندیم ما

4 در گلستان جهان چون غنچه های صبحدم با درون پر ز خون در حال لبخندیم ما

1 باز گویم این سخن را گر چه گفتم بارها می نهند این خائنین بر دوش ملت بارها

2 پرده های تار و رنگارنگی آید در نظر لیک مخفی در پس آن پرده ها اسرارها

3 مارهای مجلسی دارای زهری مهلکند الحذر باری از آن مجلس که دارد مارها

4 دفع این کفتارها گفتار نتواند نمود از ره کردار باید دفع این کفتارها

1 خرم آن روزی که ما را جای در میخانه بود تا دل شب بوسه گاه ما لب پیمانه بود

2 عقده های اهل دل را مو به مو می کرد باز در کف مشاطه باد صبا گر شانه بود

3 با من و مرغ بهشتی کی شود هم آشیان آن نظر تنگی که چشمش سوی آب و دانه بود

4 سوخت از یک شعله آخر شمع را پا تا به سر برق آن آتش که در بال و پر پروانه بود

1 نازم آن سرو خرامان را که از بس ناز دارد دسته سنبل مدام از شانه پا انداز دارد

2 رونما گیرد ز گل چون رو نماید در گلستان بر عروسان چمن آن نازنین بس ناز دارد

3 ساختم با سوختن یک عمر در راه محبت عشق عالم سوز آری سوز دارد ساز دارد

4 زین اسیران مصیبت دیده نبود چون من و دل مرغ بی بالی که در دل حسرت پرواز دارد

1 در غمت کاری که آه آتشینم کرده است آنقدر دانم که خاکسترنشینم کرده است

2 دولت وصل تو شیرین لب بر غم آسمان با گدائی خسرو روی زمینم کرده است

3 تا برون آرم دمار از آن گروه مار دوش تربیت همدوش پور آبتینم کرده است

4 خاک کوی آن بهشتی طلعت غلمان سرشت بی نیاز از کوثر و خلد برینم کرده است

1 شرط خوبی نیست تنها جان من گفتار خوب خوبی گفتار داری بایدت رفتار خوب

2 گر تو را تعمیر این ویران عمارت لازم است باید از بهر مصالح آوری معمار خوب

3 بت‌پرست خوب به از خودپرست بدرفیق یار بد بدتر بود صد بار از اغیار خوب

4 خوب دانی کیست پیش خوب و بد در روزگار آنکه می‌ماند ز کار خوب او آثار خوب

1 دوش از مهر به من آن مه محبوب گذشت چشم بد دور که آن ماه به من خوب گذشت

2 مگذر از بیشه ما نیست گرت جرأت شیر که در اینجا نتوان با دل مرعوب گذشت

3 مردم از کشمکش زندگی و حیف که عمر همه در پیچ و خم کوچه آشوب گذشت

4 فرخی عمر امانی نفسی بیش نبود آن هم از آمد و شد گر بد و گر خوب گذشت

1 دوش یارم زد چو بر زلف پریشان شانه را موبه‌مو بگذاشت زیر بار دل‌ها شانه را

2 نیست عاقل را خبر از عالم دیوانگی گر ز نادانی ملامت می‌کند، دیوانه را

3 در عزای عاشق خود شمع سوزد تا به حشر خوب معشوق وفاداری بود، پروانه را

4 جز دل سوراخ سوراخش نبود از دست شیخ دانه‌دانه چون شمردم سبحه صد دانه را

1 آنکه از آرا خریدن مسند عالی بگیرد مملکت را می فروشد تا که دلالی بگیرد

2 یک ولایت را بغارت می دهد تا با جسارت تحفه از حاکم ستاند، رشوه از والی بگیرد

3 از خیانت کور سازد آنکه چشم مملکت را چشم آن دارد ز ملت مزد کحالی بگیرد

4 روی کرسی وکالت آنکه زد حرف از کسالت اجرت خمیازه خواهد، حق بیحالی بگیرد

1 گر یوسف من جلوه چنین خوب نماید خون در دل نوباوه یعقوب نماید

2 خونریزی ضحاک در این ملک فزون گشت کو کاوه که چرمی به سر چوب نماید

3 مپسند خدایا که سر و افسر جم را با پای ستم دیو، لگدکوب نماید

4 کو دست توانا که به گلزار تمدن هر خار و خسی ریخته جاروب نماید