مقطعات رشیدالدین وطواط

1 بزرگوار جهان ، شمس دین ، بزرگ کریم تویی ، که هست بتو بیضهٔ هدی محروس

2 رفیع قدر ترا آفتاب برده سبق عریض جاه تو بر روزگار کرده فسوس

3 بیک نظر تو ببینی هزار علم دقیق بیک صفت تو ببخشی هزار گنج عروس

4 مکارم تو کند مرده را همی زنده مکارم تو به آمد ز طب جالینوس

1 صفدری ، که از هنر اوست معالی دلخوش دولت افگنده بدرگاه رفیعت مفرش

2 میر زنگی حبش ، آنکه حسامش کردست روز اعدا بسیاهی چو رخ زنگ و حبش

3 شیر مردی ، که چو بیرون کند از ترکش تیر تیر خود را کند از دیدهٔ شیران ترکش

4 همچو مومست بر شدت باسش آهن همچو آبست بر شعلهٔ تیغش آتش

1 گزیده شمس دین ای از نهیبت شده حال بداندیشان مشوش

2 کشیده بر سرت تأیید سایه فگنده بر درت اقبال مفرش

3 بدست باس تو چون موم آهن بپیش خشم تو چون آب آتش

4 شده منقاد تو ایام توسن شده مامور تو گردون سرکش

1 از خدمت مخلوق باز کش ای نفس عنا کش ، عنان خویش

2 تا سیر شوی تو ز نان او سیر آمده باشی ز جان خویش

1 شمس دین ، کدخدای خاص ملک ای درت کعبهٔ عوام و خواص

2 رأی تو گنج عقل را گنجور طبع تو بحر فضل را غواص

3 چرخ در خمت تو با رغبت دهر در طاعت تو با اخلاص

4 کان و دریا حسود دست تواند آری «القاص لایحب القاص»

1 شمس الدین ای ز فیض مکرمتت شده اطراف دشت همچو ریاض

2 تویی از روی قدر آن جوهر که ترا هست نه فلک اعراض

3 چشم حق را ز خط تست سواد روی دین را ز رأی تست بیاض

4 کرده اعراض طبع تو زان قوم که وقیعت کنند در اعراض

1 ایا ثنای تو بر جملهٔ خلایق فرض کم از بزرگی تو آسمان بطول و بعرض

2 تو شمس دینی و بر شمس آسمان گشتست نماز بردن سوی در رفیع تو فرض

3 امید رزق ز دیوان جود تو دارد هر آنکسی که دهد لشگر امانی عرض

4 ز سیر هفت ستاره ، ز دور هفت فلک چو تو نیاید یک تن علی بسیط الارض

1 ای شمس دین ، نظام معالی ، جمال ملک ای زیر پای قدر تو گردون شده بساط

2 طبع تراست از ستم و بخل اجتناب رأی تراست با کرم و عدل اختلاط

3 حساد از خلاف تو در قبصهٔ عنا احباب از وفاق تو در روضهٔ نشاط

4 بر آسمان ز هیبت رأی تو آفتاب لرزان رود چو مرد گنه کار بر صراط

1 اجل شمس دین ، ای بچشم عنایت شده حال آزادگان را ملاحظ

2 نه ایام را جز شعار تو زینت نه اسلام را جز جوار تو حافظ

3 بر جود تو ما حضر جود حاتم بر فضل تو مختصر فضل جاحظ

4 عدو را پیام تو شر الصواعق ولی را کلام تو خیر المواعظ

1 دیار بلخ چون مصرست خرم بمجدالدین نجیب الملک یوسف

2 خداوندی ، مه خصمش را ز نیکی نصیبی نیست جز رنج و تأسف

3 بزرگی را بجاه او تفاخر بزرگان را بمدح او تشرف

4 بود انجاز عدلش بی تعلل بود انعام دستش بی تکلف