رشیدالدین وطواط

نگارا تا تو از سنبل تراز ارغوان کردی

ز مشک روی من کافور پیدا گشت از آن حسرت

چون ماه آسمان تا روی تو خرمن زد از عنبر

بصنعت در جوار عدل ظلمی را امان دادی

ز عشق آتش زدی چندان بدلها در ، کز آن آتش

گل لعلست خد تو که در مشکش وطن دادی

تو کردی روز و شب جمع و فلک زین ممتحن گردد

حصاری ساختی از خط بگرد عارض وزان پس

جهان مر نیکویی را کرد اسیر تو بدان معنی

علاء دولت و دین ، آنکه گوید دولت و دینش :

خداوندای ، که گر با خاک درگاهش قرین گردی

چو بوسیدی کف او جرم گردون زیر پی سودی

ایا شاهی، که چشم فتنه در خوابست از آن روزی

اگر از بحر درخ خیزد و گر از کان گهر زاید

بهنگام عطا دادن ، بوقت کینه آهختن

چرا پیراهن صبری ندوزد خصم تو ؟ گر تو

بسان خاک حزمت را بهر وقتی سکون دادی

هر آنکس کو زبان را کرد مطلق بر خلاف تو

تو از کاشانهٔ فطرت ، که با وصف حسن بودی

هم اندر طینت آدم بدانشها ضمین گشتی

هر آن خطی که مشکل بود بر گردون فرو خواندی

بنان خویش را در ملک بخشی تولیت دادی

شرنگ دوستانت را بلذت چون شکر کردی

چو بنمودی جبین خویش در هیجا سواران را

هر آن غولی که در بیدا مضل کاروان بودی

بدان بقعه که کبکی بود بازی را امین کردی

سخن نور از حکم گیرد ، حکم جفت سخن کردی

بعون یار پیر و نصرة بخت جوان بنگر

هر آنچ از وی ثنا یابی ، ز بخت نیک آن جستی

بسی بی خانه را دیدم که آمد سوی صدر تو

من بی نام و بی نانرا ، چو بگزیدم جناب تو

بسان روبهی بودم بدام روزگار اندر

بسعی خود طرب را با دل من آشتی دادی

شکفته باد عیش تو ، چو باغ نو بهاران را

ز شادی رنگ و روی تو بسان ارغوان بادا

بعقبی در ، ز پیغمبر شفاعت بی کران بادت