زان زلف بی‌قرار از رشیدالدین وطواط قصیده 94
1. زان زلف بی‌قرار دلم گشت بی‌قرار
زان چشم پر خمار سرم گشت پر خمار
...
زهی! خطهٔ ملک را از رشیدالدین وطواط قصیده 95
1. زهی! خطهٔ ملک را شهریار
خهی! از تو بنیاد دین استوار
...
قرار از دل من ربود از رشیدالدین وطواط قصیده 96
1. قرار از دل من ربود آن نگار
بدان عنبرین طرهٔ بی قرار
...
مظلم شبی دراز از از رشیدالدین وطواط قصیده 97
1. مظلم شبی دراز از طرهٔ نگار
گشته سیه زمان و شده تیر روزگار
...
منت خدای را، که باقبال از رشیدالدین وطواط قصیده 98
1. منت خدای را، که باقبال شهریار
شد رکن ملک و قاعدهٔ ملت استوار
...
همه کار گیتی بود از رشیدالدین وطواط قصیده 99
1. همه کار گیتی بود برقرار
چو با دین و دانش بود شهریار
...
بس بلندا! که شد از رشیدالدین وطواط قصیده 100
1. بس بلندا! که شد ز گردون پست
بس عزیز که شد ز گیتی خوار
...
ای در مصاف رستم از رشیدالدین وطواط قصیده 101
1. ای در مصاف رستم دستان روزگار
با باس تو هدر شده دستان روزگار
...
صابر، ای طبع تو از رشیدالدین وطواط قصیده 102
1. صابر، ای طبع تو جهان هنر
وی بتو تازه بوستان هنر
...
ای بتو رایت هدی از رشیدالدین وطواط قصیده 103
1. ای بتو رایت هدی منصور
وی مقامات ملک تو مشهور
...
جهان سرای غرورست، از رشیدالدین وطواط قصیده 104
1. جهان سرای غرورست، نی سرای سرور
طمع مدار سرور اندرین سرای غرور
...