زان زلف بی‌قرار دلم گشت بی‌قرار از وطواط قصیده 94
1. زان زلف بی‌قرار دلم گشت بی‌قرار
زان چشم پر خمار سرم گشت پر خمار
زهی! خطهٔ ملک را شهریار از وطواط قصیده 95
1. زهی! خطهٔ ملک را شهریار
خهی! از تو بنیاد دین استوار
قرار از دل من ربود آن نگار از وطواط قصیده 96
1. قرار از دل من ربود آن نگار
بدان عنبرین طرهٔ بی قرار
مظلم شبی دراز از طرهٔ نگار از وطواط قصیده 97
1. مظلم شبی دراز از طرهٔ نگار
گشته سیه زمان و شده تیر روزگار
منت خدای را، که باقبال شهریار از وطواط قصیده 98
1. منت خدای را، که باقبال شهریار
شد رکن ملک و قاعدهٔ ملت استوار
همه کار گیتی بود برقرار از وطواط قصیده 99
1. همه کار گیتی بود برقرار
چو با دین و دانش بود شهریار
بس بلندا! که شد ز گردون پست از وطواط قصیده 100
1. بس بلندا! که شد ز گردون پست
بس عزیز که شد ز گیتی خوار
ای در مصاف رستم دستان روزگار از وطواط قصیده 101
1. ای در مصاف رستم دستان روزگار
با باس تو هدر شده دستان روزگار
صابر، ای طبع تو جهان هنر از وطواط قصیده 102
1. صابر، ای طبع تو جهان هنر
وی بتو تازه بوستان هنر
ای بتو رایت هدی منصور از وطواط قصیده 103
1. ای بتو رایت هدی منصور
وی مقامات ملک تو مشهور
جهان سرای غرورست، نی سرای سرور از وطواط قصیده 104
1. جهان سرای غرورست، نی سرای سرور
طمع مدار سرور اندرین سرای غرور