ای آنکه در جهان ز تو سری نهان نماند از وطواط قصیده 59
1. ای آنکه در جهان ز تو سری نهان نماند
با عدل تو نشان ستم در جهان نماند
شاها ، ز زخم تیغ تو گردون حذر کند از وطواط قصیده 60
1. شاها ، ز زخم تیغ تو گردون حذر کند
در زیر رایت تو ظفر مستقر کند
تویی که صبح عدو هیبت تو شام کند از وطواط قصیده 61
1. تویی که صبح عدو هیبت تو شام کند
امور ملک مثال تو با نظام کند
شاها ، فلک عدوی ترا در عنا فگند از وطواط قصیده 62
1. شاها ، فلک عدوی ترا در عنا فگند
وز صحن بوستان مرادش جدا فگند
آفتاب جلال و عالم جود از وطواط قصیده 63
1. آفتاب جلال و عالم جود
که چنو در جهان نشد موجود
زهی ! جمال ترا آفتاب کرده سجود از وطواط قصیده 64
1. زهی ! جمال ترا آفتاب کرده سجود
نیامدست نظیر تو از عدم بوجود
کمال دولت و دین صورت شجاعت وجود از وطواط قصیده 65
1. کمال دولت و دین صورت شجاعت وجود
که شد شجاعت وجود از خصال او موجود
ای آنکه از خصال تو قدر هدی فزود از وطواط قصیده 66
1. ای آنکه از خصال تو قدر هدی فزود
بادا ستوده ، هر که خصال ترا ستود
تویی ، شها ، که نظیر تو در جهان نبود از وطواط قصیده 67
1. تویی ، شها ، که نظیر تو در جهان نبود
ز چشم عقل تو را ز فلک نهان نبود
جانا، دلم ز فرقت تو خون همی شود از وطواط قصیده 68
1. جانا، دلم ز فرقت تو خون همی شود
و اندوه من ز عشق تو افزون همی شود
شاهی، که قدر او ز ثریا نشان دهد از وطواط قصیده 69
1. شاهی، که قدر او ز ثریا نشان دهد
درگاه او ز گنبد جافی امان دهد
بهار باز جهان را همی بیاراید از وطواط قصیده 70
1. بهار باز جهان را همی بیاراید
جمال چهرهٔ بستان همی بیفزاید