آنی ، که حشمت تو در ایام ظاهرست از وطواط قصیده 36
1. آنی ، که حشمت تو در ایام ظاهرست
ذات تو از عیوب چو نام تو طاهرست
رایت شرع و ملک منصورست از وطواط قصیده 37
1. رایت شرع و ملک منصورست
آیت علم عدل مشهورست
خوارزمشاه بر همه شاهان مقدمست از وطواط قصیده 38
1. خوارزمشاه بر همه شاهان مقدمست
اسباب خسروی همه او را مسلمست
فدای بلخ دل من،که روضهٔ ارمست از وطواط قصیده 39
1. فدای بلخ دل من،که روضهٔ ارمست
حریم او بامان همچو بیضهٔ حرمست
دیدار تو ، ای جان جهان ، راحت جانست از وطواط قصیده 40
1. دیدار تو ، ای جان جهان ، راحت جانست
روی تو تماشاگه عشاق جهانست
صدر ثقة الدین کنف خلق جهانست از وطواط قصیده 41
1. صدر ثقة الدین کنف خلق جهانست
خاک دراو کعبهٔ اشراف زمانست
ای آنکه رخت بهار چینست از وطواط قصیده 42
1. ای آنکه رخت بهار چینست
رویم زغم تو پر ز چینست
بزینت باغ چون خلد برینست از وطواط قصیده 43
1. بزینت باغ چون خلد برینست
ریاحین اندرو چون حور عینست
در زلف تو ، ای نگار ، تابیست از وطواط قصیده 44
1. در زلف تو ، ای نگار ، تابیست
زان تاب دلم قرین تابیست
جمال‌الملک شمس‌الدین جهانیست از وطواط قصیده 45
1. جمال‌الملک شمس‌الدین جهانیست
که از هر نعمتی او را نشانیست
ای آنکه بی‌تو هیچ نظامی جهان نداشت از وطواط قصیده 46
1. ای آنکه بی‌تو هیچ نظامی جهان نداشت
بر هیچ‌حق زمانه چو تو قهرمان نداشت
هرچه جز معشوق و می از آن کران باید گرفت از وطواط قصیده 47
1. هرچه جز معشوق و می از آن کران باید گرفت
با غم جانان سبک رطل گران باید گرفت