آنی ، که حشمت تو در از رشیدالدین وطواط قصیده 36
1. آنی ، که حشمت تو در ایام ظاهرست
ذات تو از عیوب چو نام تو طاهرست
رایت شرع و ملک منصورست از رشیدالدین وطواط قصیده 37
1. رایت شرع و ملک منصورست
آیت علم عدل مشهورست
خوارزمشاه بر همه از رشیدالدین وطواط قصیده 38
1. خوارزمشاه بر همه شاهان مقدمست
اسباب خسروی همه او را مسلمست
فدای بلخ دل من،که از رشیدالدین وطواط قصیده 39
1. فدای بلخ دل من،که روضهٔ ارمست
حریم او بامان همچو بیضهٔ حرمست
دیدار تو ، ای جان از رشیدالدین وطواط قصیده 40
1. دیدار تو ، ای جان جهان ، راحت جانست
روی تو تماشاگه عشاق جهانست
صدر ثقة الدین کنف از رشیدالدین وطواط قصیده 41
1. صدر ثقة الدین کنف خلق جهانست
خاک دراو کعبهٔ اشراف زمانست
ای آنکه رخت بهار از رشیدالدین وطواط قصیده 42
1. ای آنکه رخت بهار چینست
رویم زغم تو پر ز چینست
بزینت باغ چون خلد از رشیدالدین وطواط قصیده 43
1. بزینت باغ چون خلد برینست
ریاحین اندرو چون حور عینست
در زلف تو ، ای نگار از رشیدالدین وطواط قصیده 44
1. در زلف تو ، ای نگار ، تابیست
زان تاب دلم قرین تابیست
جمال‌الملک شمس‌الدین از رشیدالدین وطواط قصیده 45
1. جمال‌الملک شمس‌الدین جهانیست
که از هر نعمتی او را نشانیست
ای آنکه بی‌تو هیچ از رشیدالدین وطواط قصیده 46
1. ای آنکه بی‌تو هیچ نظامی جهان نداشت
بر هیچ‌حق زمانه چو تو قهرمان نداشت
هرچه جز معشوق و می از رشیدالدین وطواط قصیده 47
1. هرچه جز معشوق و می از آن کران باید گرفت
با غم جانان سبک رطل گران باید گرفت