قصاید رشیدالدین وطواط

1 دیدار تو ، ای جان جهان ، راحت جانست روی تو تماشاگه عشاق جهانست

2 در خد تو ، آفت دین ، زایش دینست در جعد تو ، ای راحت جان ، کاهش جانست

3 تنگ شکرست آنکه تو گویی ، نه حدثیست درج دررست آنکه تو داری ، نه دهانست

4 بر هر گره جعد تو صد شعبده پیداست در هر مژهٔ شوخ تو صد فتنه نهانست

1 صدر ثقة الدین کنف خلق جهانست خاک دراو کعبهٔ اشراف زمانست

2 آراسته از طالع او روی سپهرست افروخته از طلعت او صحن جهانست

3 در خدمت او تقویت خرد و بزرگست از نعمت او تربیت پیر و جوانست

4 طبعش بگه فضل، نه طبعست، که بحرست کفش بگه جود، نه کفست، که کانست

1 ای آنکه رخت بهار چینست رویم زغم تو پر ز چینست

2 در چین تونه ای، و لیک کویت با روی تو صد هزار چینست

3 در حسرت خانهٔ تو ماندست فردوس، که جای حور عینست

4 خاتم دهنی و بی تو رویم از گوهر دیده پر نگینست

1 بزینت باغ چون خلد برینست ریاحین اندرو چون حور عینست

2 نثار آسمان لؤلوی لالاست شعار بوستان دیبای چینست

3 خمیده همچو خاتم شاخ گلبن برو گل همچو یایاقوتین نگینست

4 نسیم باد یا بوی عبیرست ؟ سرشک ابر یا در ثمینست؟

1 در زلف تو ، ای نگار ، تابیست زان تاب دلم قرین تابیست

2 با تاب دو زلف تو دلم را نی هیچ توان ، نه هیچ تابیست

3 نا مؤمنم از چو دو لب تو در میکدهٔ مغان شرابیست

4 بر چهره نقاب از چه باشی ؟ خود حشمت تو مرا حجابیست

1 جمال‌الملک شمس‌الدین جهانیست که از هر نعمتی او را نشانیست

2 جهانی گفتم او راوین غلط بود که هر مویی ز شخص او جهانیست

3 کفش و زجود بحری وین چه بحریست دلش در فضل کانی و آنچه کانیست

4 ضیای حشمت او آفتابیست علو همت او آسمانیست

1 ای آنکه بی‌تو هیچ نظامی جهان نداشت بر هیچ‌حق زمانه چو تو قهرمان نداشت

2 تا در وجود نامدی از پردهٔ عدم روی زمین ز نقش معالی نشان نداشت

3 گردون ز خاندان نبوت بهیچ قرن در صدر مهتری چو تو صاحب قران نداشت

4 چندین هزار سال بچندین هزار چشم جز انتظار دولت تو آسمان نداشت

1 هرچه جز معشوق و می از آن کران باید گرفت با غم جانان سبک رطل گران باید گرفت

2 تو جوانی، ای نگار و بادهٔ پیرم دهی بادهٔ پیر از کف یار جوان باید گرفت

3 گر بود در بوستان یک لذت باده هزار پس دو رخسار ترا صد بوستان باید گرفت

4 گاه از ز لفین و گاه از عارض و گه از رخت هم بنفشه، هم سمن،هم ارغوان باید گرفت

1 بیاد شاه جهان عالم افتخار گرفت ز بی قرار حسامش جهان قرار گرفت

2 علاء دولت و دین ، اتسز آن جهانگیری که عالم از سر شمشیرش اعتبار گرفت

3 نهیب او بیکی حمله صد مصاف شکست پیام او بیکی لحضه صد حصار گرفت

4 خروش باز در احیای مردگان افتاد که پنجهٔ اسد الله ذوالفقار گرفت

1 کریمی ، که رسم معلی نهاد بزرگی ، که راه ایادی گشاد

2 اجل شمس دین پیمبر ، کزوست رخ فضل تازه ، دل عقل شاد

3 ز آبا و از امهات جهان چنو هیچ فرزند صالح نزاد

4 تبار و نژادش بزرگند و اوست چراغ تبار و جمال نژاد