مایهٔ افتخار و صورت جاه از وطواط قصیده 175
1. مایهٔ افتخار و صورت جاه
ای هدی را ز حادثات پناه
هست دولت را اساس و هست ملت را پناه از وطواط قصیده 176
1. هست دولت را اساس و هست ملت را پناه
حضرت خوارزمشاه و خدمت خوارزمشاه
ای جهان از سر زلف تو معطر گشته از وطواط قصیده 177
1. ای جهان از سر زلف تو معطر گشته
همه آفاق ز روی تو معنبر گشته
ای از همه خلق اختیار گشته از وطواط قصیده 178
1. ای از همه خلق اختیار گشته
دین را سبب افتخار گشته
زهی! لشکرت کوه و صحرا گرفته از وطواط قصیده 179
1. زهی! لشکرت کوه و صحرا گرفته
سپاه تو پستی و بالا گرفته
ای لب تو گونهٔ شراب گرفته از وطواط قصیده 180
1. ای لب تو گونهٔ شراب گرفته
وعدهٔ تو عادت سراب گرفته
ای بتو ایام افتخار گرفته از وطواط قصیده 181
1. ای بتو ایام افتخار گرفته
دامن تو دولت استوار گرفته
ای علم تو دین را نظام داده از وطواط قصیده 182
1. ای علم تو دین را نظام داده
حلم تو زمین را قوام داده
ای ملک بتو افتخار کرده از وطواط قصیده 183
1. ای ملک بتو افتخار کرده
و اقبال ترا اختیار کرده
ای هوای تو مرا بی سر و سامان کرده از وطواط قصیده 184
1. ای هوای تو مرا بی سر و سامان کرده
روضهٔ عیش مرا کلبهٔ احزان کرده
ای زلف مشک فام تو لاله سپر شده از وطواط قصیده 185
1. ای زلف مشک فام تو لاله سپر شده
دلها بپیش غمزهٔ تیرت سپر شده
ای صیت دولت تو بعلم علم شده از وطواط قصیده 186
1. ای صیت دولت تو بعلم علم شده
بدخواه دولت تو ندیدم ندم شده