ای چهرهٔ تو رشک مه آسمان شده از وطواط قصیده 187
1. ای چهرهٔ تو رشک مه آسمان شده
یاقوت فام دو لب تو قوت جان شده
پیکری روشن چو جان ، لیکن بلای جان شده از وطواط قصیده 188
1. پیکری روشن چو جان ، لیکن بلای جان شده
زاده از کان و پر از گوهر بسان کان شده
فصل بهار آمد و بگذشت عهد دی از وطواط قصیده 189
1. فصل بهار آمد و بگذشت عهد دی
پیش آر، ای چراغ ری، اکنون چراغ می
گر ز وصل توام نصیبستی از وطواط قصیده 190
1. گر ز وصل توام نصیبستی
روضهٔ عیش من خضیبستی
ای سال و ماه پیشهٔ تو رادی از وطواط قصیده 191
1. ای سال و ماه پیشهٔ تو رادی
در هر دلی ز رادی تو شادی
نگارا تا تو از سنبل تراز ارغوان کردی از وطواط قصیده 192
1. نگارا تا تو از سنبل تراز ارغوان کردی
رخ چون ارغوان من برنگ زعفران کردی
ای طلعت تو بر فلک حسن مشتری از وطواط قصیده 193
1. ای طلعت تو بر فلک حسن مشتری
من مشتریت را بدل و دیده مشتری
تا کی از عشق تو کشم خواری؟ از وطواط قصیده 194
1. تا کی از عشق تو کشم خواری؟
تا کی از هجر تو کنم زاری ؟
ز عشقت ، ای عمل غمزهٔ تو خون خواری از وطواط قصیده 195
1. ز عشقت ، ای عمل غمزهٔ تو خون خواری
بسی کشید تن مستمند من خواری
هدی را ز سر تازه شد روزگاری از وطواط قصیده 196
1. هدی را ز سر تازه شد روزگاری
پدیدد آمد اسلام را کار و بار ی
جانا ، لب چون شراب داری از وطواط قصیده 197
1. جانا ، لب چون شراب داری
رخساره چو آفتاب داری
زهی ! جمال تو بر ماه کرده طنازی از وطواط قصیده 198
1. زهی ! جمال تو بر ماه کرده طنازی
سزاست بر سر خوبان ترا سرافرازی