ای گوهر زمین ز وقار از رشیدالدین وطواط قصیده 129
1. ای گوهر زمین ز وقار تو برده سنگ
گوهر بر مکارم تو خوار همچو سنگ
ای ز حکیمان شنوده از رشیدالدین وطواط قصیده 130
1. ای ز حکیمان شنوده علم اوایل
هم ببراهین رسیده ، هم بدلایل
تا شد دلم بمهر بتان از رشیدالدین وطواط قصیده 131
1. تا شد دلم بمهر بتان مایل
خواب و قرار گشت زمن زایل
ای جمال دولت ، ای از رشیدالدین وطواط قصیده 132
1. ای جمال دولت ، ای چرخ جلال
وی ز تو افزوده گیتی را جمال
ای جناب تو قبلهٔ از رشیدالدین وطواط قصیده 133
1. ای جناب تو قبلهٔ اقبال
حضرت تو مخیم آمال
ای ز نعل مرکبانت از رشیدالدین وطواط قصیده 134
1. ای ز نعل مرکبانت صحن عالم پر هلال
آفتابی در معالی ، آسمانی در جلال
ای منور بتو نجوم از رشیدالدین وطواط قصیده 135
1. ای منور بتو نجوم جلال
وی مقرر بتو رسوم کمال
خدایگانا، بتو از رشیدالدین وطواط قصیده 136
1. خدایگانا، بتو گرفت جمال
شکفته شد بخصال تو روضه های جلال
منم ، که نیست مرا از رشیدالدین وطواط قصیده 137
1. منم ، که نیست مرا در جهان نظیر و همال
ببزم دشمن مالم ، برزم دشمن مال
ای روی تو چو خلد از رشیدالدین وطواط قصیده 138
1. ای روی تو چو خلد و لب تو چو سلسبیل
بر خلد و سلسبیل تو جان و دلم سبیل
بدیع شعر تو ، ای از رشیدالدین وطواط قصیده 139
1. بدیع شعر تو ، ای صابر بن اسمعیل
مرا بسوی امانی وامن گشت دلیل
ای پیش تو سپهر میان از رشیدالدین وطواط قصیده 140
1. ای پیش تو سپهر میان بسته چون قلم
مردم و مردمیت بعالم شده علم