ولدنامه سلطان ولد

1 کارض واسع بخواند اللهش نتوان رفت بی فنا راهش

2 چه جهانها کنند هست از نیست بی وجود بلند و پست از نیست

3 بی زمین و فلک جهان عجب که نه روز است اندر آن و نه شب

4 صد هزاران چو این جهان و فزون بدرآ رد ز هر شکن بیرون

1 تا بدانم یقین کز آن منی عاشقی و برون ز ما و منی

2 تو نئی در میان منم تنها نیست هرگز دورا در این گنجا

3 نشنیدی حکایت آن شیخ فن و علم و کفایت آن شیخ

4 که چو آمد مرید بر در او در بزد گفت کیستی تو بگو

1 هر چه آید ز شیخ ای دانا همچنان دان ز حق که نیست جدا

2 هرچه آلت کند ز شخص بدان مارمیت اذ رمیت را برخوان

3 گفت یزدان که احمد مختار هست آلت منم از او برکار

4 هرچه آید از او مبین ازوی کو ز خود مرده است و از من حی

1 لب ببستم ز گفتگوی تمام پشت کردم بسوی فضل و کلام

2 پیش آن بحر علم گوش شدم پس چو دریا از او بجوش شدم

3 چونکه گشتم مقیم در خمشی از درون رو نمود بحر خوشی

4 در وصلش درون آن دریا گشت رخشان چو آفتاب سما

1 شیخ با او چو در دو تن یک جان بود آسوده و خوش و شادان

2 مست از همدگر شده ده سال داشته بی خمار هجروصال

3 جمع یاران بگردشان زده صف آن دو چون بحر و باقیان چون کف

4 همه چون اختران و آن دو چو ماه همه چون بندگان و آن دو چو شاه

1 بود راضی وی از حسام الدین داده بودش هزار گنج گزین

2 مرشد جمله بود مولانا آن خدیو یگانه در دو سرا

3 رتبت هر یکی بر او روشن گشته همچون میان روح و بدن

4 گفت چون خور برفت زان شب زاغ عوض آمد رسید وقت چراغ

1 آن شنیدی اگرچه مضحکه است مضحکه ز اهل دل بجد پیوست

2 دو نفر را گرفته بد تاتار تا از ایشان برد زر بسیار

3 زان دو یک را ببست تا بکشد تا از آن دیگر او سخن بکشد

4 ترسد از تیغ و گنج بنماید در گنج او ز کنج بگشاید

1 هم چو شیطان بد از ازل کافر زان نگردید اول و آخر

2 مرغ کز مادرش سیاه آمد از قدم کافر و تباه آمد

3 گر شود از گچ و ز دوغ سپید آن بود عرایه چو گل بربید

4 آبهای اجل برد زو آن تا که گردد سیاه چون زاغان

1 بود با شیخ در زمانۀ شیخ همدل و همنشین بخانۀ شیخ

2 در صفا و وفا بهم همدم همه اصحاب شادمان بیغم

3 بخشش هر دو بر همه شامل همه از ه ر دو عالم و عامل

4 همه در باغ عشق چون اشجار شیخ و نایب در آن چو باد بهار