ولدنامه سلطان ولد

1 باز شیطان بصورتی دیگر زد در ایشان کدورتی دیگر

2 بعد چندین صفا و کشف عطا بعد چندین عروج سوی علا

3 مکر شیطان ببین که چونشان باز کرد بیزار از نمازو نیاز

4 رخت اعمال جمله را دزدید هر یکی زاعتقاد بر گردید

1 ناگهان گ م شد از میان همه تا رهد از دل اندهان همه

2 یک دو روز او چو گشت ناپیدا کرد افغان ز درد مولانا

3 بعد از آن چون ورا بجد جستند سوی هر کوی و هر سرا جستند

4 هیچ ازوی ک سی نداد خبر نی بکس بو رسید از او نه اثر

1 شعر عاشق بود همه تفسیر شعر شاعر بود یقین تف سیر

2 شعر شاعر نتیجۀ هستی است شعر عاشق ز حیز مستی ست

3 ز ان کزین بوی حق همی آید وان ز وسواس دیو میزاید

4 رونق شعر آن بود بدروغ شعر این را ز راستی است فروغ

1 نقل صائب شنو از آن سرور در بیان صفات این دو نفر

2 زاهد از ترس گفته من چکنم در میان چنین محن چکنم

3 عارف از عشق گفته او چه کند عجب از بهر من خدا چه تند

4 نظر او بود بسوی خودی که کنم نیک و نگروم ببدی

1 روز و شب در سماع رقصان شد بر زمین همچو چرخ گردان شد

2 بانگ و افغان او بعرش رسید ناله ‌ اش را بزرگ و خرد شنید

3 سیم و زر را بمطربان میداد هرچه بودش ز خان و مان میداد

4 یک نفس بی سماع و رقص نبود روز و شب لحظه ‌ ای نمی آسود

1 کرد آهنگ و رفت جانب شام در پیش شد روانه پخته و خام

2 چون رسید اندر آن سفر بدمشق خلق را سوخت او ز آتش عشق

3 همه را کرد شیفته و مفتون همه رفتند از خودی بیرون

4 همه گشتند عاشقش از جان دیده در درد او دو صد درمان

1 شمس تبریز را بشام ندید در خودش دید همچو ماه پدید

2 گفت اگرچه بتن از او دوریم بی تن و روح هر دو یک نوریم

3 خواه او را ببین و خواه مرا من ویم او من است ای جویا

4 هر دو با هم بدیم بی تن و جان پیش از آن کاین فلک شود گردان

1 کرد رجعت بروم باز آمد رفت چون کبک و همچو باز آمد

2 قطره اش چون فزود دریا شد بود عالی ز عشق اعلی شد

3 چون چنین شد مگو نیافت ورا کانچه می جست شد بر او پیدا

4 مطربان را بخواند از سراو بی سر و پا ببام و بر در او

1 چند سالی نشست و باز ز عشق رفت با جمع خلق سوی دمشق

2 باز از نو فکند صد غوغا جمله گفته زهی عجب سودا

3 مدتی کرد شور های عجب گفته خلقان که چیست این یارب

4 ما چنین عشق و شور نشنیدیم نی چنین شوق در کسی دیدیم

1 بعد از آن بازگشت جانب روم تا زند بر چنین شیر رقوم

2 سرزد از چرخ روح آن خورشید تاسها را کند پر از ناهید

3 گفت چون من ویم چه میجویم عین اویم کنون زخود گویم

4 وصف حسنش که میفزودم من خود همان حسن و لطف بودم من