ولدنامه سلطان ولد

1 در نبی گفت حق که یک ذره از بد و نیک ای بخود غره

2 جمله اعمال خویش خواهی دید از شر و خیر همچو روز پدید

3 بنگر تا ز تو چه می آید کن حذر ز آنچه آن نمی ‌ باید

4 کاخر کار بر تو خواهد گشت شادجانی که که تخم طاعت ک شت

1 مصطفی گفت اکثر اهل جنان ابلهان اند و ساده و نادان شد

2 ابلهیشان ز غایت خرد است نی چنان ابلهی که خوار و رداست

3 زانچه بیفایده است نادان اند وانچه پر فایده است جویان اند

4 گشته نادان زغیر یار و زیار سخت دانا و آگه و بیدار

1 مردمان را ز همنشین بشناس اینچنین گفته است خیر الناس

2 میل با چیستت بدان کانی گر بتن تن و گر بجان جانی

3 عاقلانت ز جنس آن شمرند کی مسی را بجای نقره خرند

4 یک حکایت شنو بر این معنی تا نماند شکت در این معنی

1 دان که مخلوق جمله سه شکل ‌ اند یک گره جسم و یک گره عقل ‌ اند

2 یک گره از دو چیز مختلط ‌ اند نیم از عقل و نیم جسم نژند

3 آنکه جسم اند محض حیوان اند وانکه جسم اند و عقل انسان اند

4 وانکه عقل اند جملگی ملک اند همه تسبیح گوی بر فلک اند

1 جلوه ‌ ها شیخ بر مرید کند جلوه کی بر خس مرید کند

2 نکند جلوه بر نفوس لئیم دوزخی را کجا دهند نعیم

3 خود چه گفتم مرید و شیخ یکی است خر بود آن که در یکیش شکی است

4 میل جنسیت است در تحقیق هیچ دیدی بگاو اسب رفیق

1 زان باحمد خطاب شد لولاک که برای تو ساختیم افلاک

2 ور نبودی مراد صورت تو نشدی آفریده یک سر مو

3 نی ملایک بدی و نی انسان نی جماد و نبات و نی حیوان

4 انبیا جمله همچو چاووشان از تو با خلق داده ‌ اند نشان

1 هر چه اندر جهان خوشت آید تن و جانت از آن بیاساید

2 آن خوشیها همه منم هشدار نقش بگذارو رو بمعنی آر

3 کان همه صورت اند و من جانم در درونشان چو مهر رخشانم

4 لطف اجسام نی که از جان است نی که خاک از وجود زرکان است

1 طرح این را خدای در قرآن کرد تا تو پذیریش از جان

2 گفت ارض و سما و هرچه در اوست از صغیرو کبیر و دشمن و دوست

3 از وحوش و طیور و هر حیوان جمله اندر عبادت اند بدان

4 بازهم زین گروه آدمیان که ندارند آخر و پایان

1 نوش شهوت بدان که پر نیش است مرهمش سر بسر همه ریش است

2 لذت و ذوق این جهان نار است مینماید چو گل ولی خار است

3 هچو دام است و دانه این عالم زیر هر شادیش نهان صد غم

4 پی دانه چو مرغ اندر دام گر نهی گام بکشدت ناکام

1 شیخ پاکت کند بگیر او را چون پلیدی مهل چنان جو را

2 رفع چرک و حدث از آب بود چونکه در آب رفت پاک شود

3 کس ز خود هیچ پیشه ناموزد بی چراغی چراغ نفروزد

4 شمع مرده ز زنده زنده شود مرده ماند چو پیش او نرود