غزلیات در گزیده اشعار وحشی بافقی

1 کار خوبی نه بگفت دگران باید کرد هر چه فرمان بدهد حسن چنان باید کرد

2 تیغ تیز و دل بی‌رحم چرا داده خدا جوی خون بر در بیداد روان باید کرد

3 گاه باشد که مروت ندهد رخصت جور چون بود مصلحت ناز همان باید کرد

4 سنت ملت خوبیست که با صاحب عشق دوستی از دل و خصمی به زبان باید کرد

1 چیست قصد خون من آن ترک کافر کیش را ای مسلمانان نمی‌دانم گناه خویش را

2 ای که پرسی موجب این ناله‌های دلخراش سینه‌ام بشکاف تا بینی درون خویش را

3 گر به بدنامی کشد کارم در آخر دور نیست من که نشنیدم در اول پند نیک اندیش را

4 لطف خوبان گرچه دارد ذوق بیش از بیش، لیک حالتی دیگر بود بیداد بیش از بیش را

1 اسیر جلوهٔ هر حسن عشقبازی هست میان هر دو حقیقت نیاز و نازی هست

2 ز هر دری که نهد حسن پای ناز برون بر آستانهٔ آن در سر نیازی هست

3 اگر مکلف عشقی سر نیاز بنه که هر که هست به کیش خودش نمازی هست

4 چو نیک درنگری عشق ما مجازی نیست حقیقتی پس هر پردهٔ مجازی هست

1 بازم از نو خم ابروی کسی در نظر است سلخ ماه دگر و غرهٔ ماه دگر است

2 آنکه در باغ دلم ریشه فرو برده ز نو گرچه نوخیز نهالیست ، سراپا ثمر است

3 توتی ما که به غیر از قفس تنگ ندید این زمان بال فشان بر سر تنگ شکر است

4 بشتابید و به مجروح کهن مژده برید که طبیب آمد و در چارهٔ ریش جگر است

1 کی دیدمش که قصد دل زار من نکرد ننشست با رقیبی و آزار من نکرد

2 یک شمه کار در فن ناز و کرشمه نیست کز یک نگاه چشم تو در کار من نکرد

3 گفتم مرنج و گوش کن از من حکایتی رنجش نمود و گوش به گفتار من نکرد

4 خندان نشست و شمع شبستان غیر شد رحمی به گریه‌های شب تار من نکرد

1 راندی ز نظر، چشم بلا دیدهٔ ما را این چشم کجا بود ز تو، دیدهٔ ما را

2 سنگی نفتد این طرف از گوشهٔ آن بام این بخت نباشد سر شوریدهٔ ما را

3 مردیم به آن چشمهٔ حیوان که رساند شرح عطش سینهٔ تفسیدهٔ ما را

4 فریاد ز بد بازی دوری که برافشاند این عرصهٔ شطرنج فرو چیدهٔ ما را

1 خوش آن نیاز که رفع حیا تواند کرد نگاه را به نگاه آشنا تواند کرد

2 خوش آن نگاه که در آشنایی اول شروع در سخن مدعا تواند کرد

3 خوش آن غرور که وام دو سد جواب سلام به یک کرشمهٔ ابرو ادا تواند کرد

4 خوش آن ادا که هزاران هزار وعده ناز به نیم جنبش مژگان روا تواند کرد

1 قرعه دولت زدم ، یاری و اقبال هست قرعه دولت زدم ، یاری و اقبال هست

2 حال نکو بگذرد، بخت مددها کند طالع خود دیده‌ام، شاهد این حال هست

3 داد منجم نوید، گفت که با اخترت ذلت پارینه رفت ، عزت امسال هست

4 داد مریض مرا مژدهٔ صحت طبیب گرچه هنوز اندکی مضطرب احوال هست

1 خانه پر بود از متاع صبر این دیوانه را سوخت عشق خانه سوز اول متاع خانه را

2 خواه آتش گوی و خواهی قرب، معنی واحد است قرب شمع است آنکه خاکستر کند پروانه را

3 هر چه گویی آخری دارد به غیر از حرف عشق کاینهمه گفتند و آخر نیست این افسانه را

4 گرد ننشیند به طرف دامن آزادگان گر براندازد فلک بنیاد این ویرانه را

1 ترک من تیغ به کف ، بر زده دامن برخاست جان فدایش که به خون ریختن من برخاست

2 می‌کشیدند ملایک همه چون سرمه به چشم هر غباری که ترا از سم توسن برخاست

3 خرمن مشک چو بر دور مهت ظاهر شد دود از جان من سوخته خرمن برخاست

4 وحشی سوخته را بستر سنجاب نمود هر سحرگه که ز خاکستر گلشن برخاست