گو جان ستان از من که من تن در بلای او دهم از وحشی بافقی غزل 312
1. گو جان ستان از من که من تن در بلای او دهم
پیکر به خون اندر کشم جان خونبهای او دهم
صد دشنه بر دل می‌خورم وز خویش پنهان می‌کنم از وحشی بافقی غزل 313
1. صد دشنه بر دل می‌خورم وز خویش پنهان می‌کنم
جان گریه بر من می‌کند من خنده بر جان می‌کنم
آورده اقبالم دگر تا سجدهٔ این در کنم از وحشی بافقی غزل 314
1. آورده اقبالم دگر تا سجدهٔ این در کنم
شکرانهٔ هر سجده‌ای صد سجدهٔ دیگر کنم
کاری مکن که رخصت آه سحر دهم از وحشی بافقی غزل 315
1. کاری مکن که رخصت آه سحر دهم
وین تند باد را به چراغ تو سردهم
ما اجنبی ز قاعدهٔ کار عالمیم از وحشی بافقی غزل 316
1. ما اجنبی ز قاعدهٔ کار عالمیم
بیهوده گرد کوچه و بازار عالمیم
نه من از تو مهر خواهم نه تو بگذری ز کین هم از وحشی بافقی غزل 317
1. نه من از تو مهر خواهم نه تو بگذری ز کین هم
نه تر است این مروت نه مراست چشم این هم
دل پر حسرت از کوی تو برگردیدم و رفتم از وحشی بافقی غزل 318
1. دل پر حسرت از کوی تو برگردیدم و رفتم
نشد پابوس روزی آستان بوسیدم و رفتم
یک همدم و همنفس ندارم از وحشی بافقی غزل 319
1. یک همدم و همنفس ندارم
می‌میرم و هیچ کس ندارم
چو دیدم خوار خود را از در آن بیوفا رفتم از وحشی بافقی غزل 320
1. چو دیدم خوار خود را از در آن بیوفا رفتم
رسد روزی که قدر من بداند حالیا رفتم
در بزم وصل اگر چه همین در میان منم از وحشی بافقی غزل 321
1. در بزم وصل اگر چه همین در میان منم
چون نیک بنگری ز همه بر کران منم
به دل دیرین بنایی بود کندم از وحشی بافقی غزل 322
1. به دل دیرین بنایی بود کندم
به جای او ز نو طرحی فکندم