غزلیات در گزیده اشعار وحشی بافقی

1 مستغنی است از همه عالم گدای عشق ما و گدایی در دولتسرای عشق

2 عشق و اساس عشق نهادند بر دوام یعنی خلل پذیر نگردد بنای عشق

3 آنها که نام آب بقا وضع کرده‌اند گفتند نکته‌ای ز دوام و بقای عشق

4 گو خاک تیره زر کن و سنگ سیاه سیم آنکس که یافت آگهی از کیمیای عشق

1 مده از خنده فریب و مزن از غمزه خدنگ رو که ما را به تو من بعد نه صلح است و نه جنگ

2 غمزه گو ناوک خود بیهده زن پس مفکن که دل و جان دگر ساختم از آهن و سنگ

3 عذرم این بس اگر از کوی تو رفتم که نماند نام نیکی که توانم بدلش ساخت به ننگ

4 بلبل آن به که فریب گل رعنا نخورد که دو روزیست وفاداری یاران دو رنگ

1 تو زمن پرس قدر روز وصال تشنه داند که چیست آب زلال

2 ذوق آن جستن از قفس ناگاه من شناسم نه مرغ فارغ بال

3 می‌توان مرد بهر آن هجران کش وصال تو باشد از دنبال

4 این منم، این منم به خدمت تو ای خوشم حال و ای خوشم احوال

1 کی تبسم دور از آن شیرین تکلم می‌کنم زهر خند است این که پنداری تبسم می‌کنم

2 در میان اشک شادی گم شدم روز وصال اینچنین روزی که دیدم خویش را گم می‌کنم

3 با من آواره مردم تا به کشتن همرهند من نمی‌دانم چه بی‌راهی به مردم می‌کنم

4 چهره پرخاکستر از گلخن برون خواهم دوید هر چه خواهد کوهکن تا من تظلم می‌کنم

1 دل باز رست از تو ،ز بند زمانه هم در هم شکست بند و در بند خانه هم

2 برخاست باد شرطه و زورق درست ماند از موج خیز رستم و دیدم کرانه هم

3 آن مرغ جغد شیوه که سوی تو می‌پرید بال و پرش بسوختم و آشیانه هم

4 گر دیگر از پی تو دوم داد من بده مهمیز کن سمند و بزن تازیانه هم

1 تا چند به غمخانهٔ حسرت بنشینم وقتست که با یار به عشرت بنشینم

2 بی طاقتیم در ره او می‌رود از حد کو صبر که در گوشهٔ طاقت بنشینم

3 تا چند روم از پی او بند کنیدم باشد که زمانی به فراغت بنشینم

4 داغ تو مرا شمع صفت سوخت کجایی مگذار که با اشک ندامت بنشینم

1 برزن ای دل دامن کوشش که کاری کرده‌ام باز خود را هرزه گرد رهگذاری کرده‌ام

2 گشته پایم راز دار طول و عرض کوچه‌ای چشم را جاسوس راه انتظاری کرده ام

3 می‌کنم پنهان ز خود اما گلم خواهد شکفت کز دل خود فهم اندک خار خاری کرده‌ام

4 آب در پیمانه گردانیده‌ام زین درد بیش در سبوی خود شراب خوشگواری کرده‌ام

1 هر خون که تو دادی چو می ناب کشیدیم زهر تو به سد رغبت جلاب کشیدیم

2 این باب محبت همه اشکال دقیقست ما زحمت بسیار در این باب کشیدیم

3 دوش از طرف بام کسی پرتو مه تافت از ظلمت شب رخت به مهتاب کشیدیم

4 گر آهن بگداخته در بوتهٔ ما ریخت گشتیم سراپا لب و چون آب کشیدیم

1 سحر کجاست که فراش جلوه‌گاه توام نشسته بر سر ره دیده‌بان راه توام

2 هنوز خفته چو بخت منند خلق که من برون دویده ز شوق رخ چو ماه توام

3 من آن گدای حریصم که صبح نیست هنوز که ایستاده به دریوزه نگاه توام

4 مرا تو اول شب رانده‌ای به خواری ومن سحر خود آمده‌ام باز و عذر خواه توام

1 ما چون ز دری پای کشیدیم کشیدیم امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم

2 دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند از گوشهٔ بامی که پریدیم ، پریدیم

3 رم دادن صید خود از آغاز غلط بود حالا که رماندی و رمیدیم ، رمیدیم

4 کوی تو که باغ ارم روضهٔ خلد است انگار که دیدیم ندیدیم، ندیدیم