پی وصلش نخواهم زود یاری در میان افتد از وحشی بافقی غزل 180
1. پی وصلش نخواهم زود یاری در میان افتد
که شوق افزون شود چون روزگاری در میان افتد
کسی کز رشک من محروم از آن پیمان شکن گرید از وحشی بافقی غزل 181
1. کسی کز رشک من محروم از آن پیمان شکن گرید
اگر در بزم او بیند مرا، بر حال من گرید
کاری نشد از پیش و ز کف نقد بقا شد از وحشی بافقی غزل 182
1. کاری نشد از پیش و ز کف نقد بقا شد
این نقد بقا چیست که بیهوده فنا شد
پی خدنگ جگر گون به خون مردم کرد از وحشی بافقی غزل 183
1. پی خدنگ جگر گون به خون مردم کرد
بهانه ساخت که شنجرف بوده پی گم کرد
غلام عشق حاشا کز جفای یار بگریزد از وحشی بافقی غزل 184
1. غلام عشق حاشا کز جفای یار بگریزد
نه عاشق بلهوس باشد که از آزار بگریزد
در آن دیار که هجران بود حیات نباشد از وحشی بافقی غزل 185
1. در آن دیار که هجران بود حیات نباشد
اساس زندگی خضر را ثبات نباشد
هیچکس چشم به سوی من بیمار نکرد از وحشی بافقی غزل 186
1. هیچکس چشم به سوی من بیمار نکرد
که به جان‌دادن من گریهٔ بسیار نکرد
آیینهٔ جمال ترا آن صفا نماند از وحشی بافقی غزل 187
1. آیینهٔ جمال ترا آن صفا نماند
آهی زدیم و آینه‌ات را جلا نماند
هرکه یار ماست میل کشتن ما می‌کند از وحشی بافقی غزل 188
1. هرکه یار ماست میل کشتن ما می‌کند
جرم یاران چیست دوران این تقاضا می‌کند
ما را به سوی خود خم موی تو می‌کشد از وحشی بافقی غزل 189
1. ما را به سوی خود خم موی تو می‌کشد
زنجیر کرده بر سر کوی تو می‌کشد
دوش اندک شکوه‌ای از یار می‌بایست کرد از وحشی بافقی غزل 190
1. دوش اندک شکوه‌ای از یار می‌بایست کرد
و ز پی آن گریه‌ای بسیار می‌بایست کرد
سرخیی کان ز نی تیر تو پیدا باشد از وحشی بافقی غزل 191
1. سرخیی کان ز نی تیر تو پیدا باشد
رنگ خونابهٔ خم جگر ما باشد