آنکس که دامن از پی کین تو بر زند از وحشی بافقی غزل 168
1. آنکس که دامن از پی کین تو بر زند
بر پای نخل زندگی خود تبر زند
بازم غم بیهوده به همخانگی آمد از وحشی بافقی غزل 169
1. بازم غم بیهوده به همخانگی آمد
عشق آمد و با نشأهٔ دیوانگی آمد
ملک دل را سپه ناز به یغما آمد از وحشی بافقی غزل 170
1. ملک دل را سپه ناز به یغما آمد
دیده را مژده که هنگام تماشا آمد
اغیار را آسان کشد عاشق چو ترک جان کند از وحشی بافقی غزل 171
1. اغیار را آسان کشد عاشق چو ترک جان کند
هر کس که از جان بگذرد بسیار خون آسان کند
خوش آن روزی که زنجیر جنون بر پای من باشد از وحشی بافقی غزل 172
1. خوش آن روزی که زنجیر جنون بر پای من باشد
به هر جا پا نهم از بیخودی غوغای من باشد
در اول عشق و جنون آهم ز گردون بگذرد از وحشی بافقی غزل 173
1. در اول عشق و جنون آهم ز گردون بگذرد
آغاز کردم اینچنین، انجام آن چون بگذرد
نشانم پیش تیرش کاش تیرش بر نشان آید از وحشی بافقی غزل 174
1. نشانم پیش تیرش کاش تیرش بر نشان آید
که پیشم از پی تیر خود آن ابرو کمان آید
هم مگر فیض توام نطق و بیانی بدهد از وحشی بافقی غزل 175
1. هم مگر فیض توام نطق و بیانی بدهد
در خور شکر عطای تو زبانی بدهد
غم هجوم آورده می‌دانم که زارم می‌کشد از وحشی بافقی غزل 176
1. غم هجوم آورده می‌دانم که زارم می‌کشد
وین غم دیگر که دور از روی یارم می‌کشد
کجا در بزم او جای چو من دیوانه‌ای باشد از وحشی بافقی غزل 177
1. کجا در بزم او جای چو من دیوانه‌ای باشد
مقام همچو من دیوانه ای ، ویرانه‌ای باشد
باغ ترا نظارگیانی که دیده‌اند از وحشی بافقی غزل 178
1. باغ ترا نظارگیانی که دیده‌اند
گفتند سبزه های خوشش بر دمیده‌اند
عشق گو بی عزتم کن ، عشق و خواری گفته‌اند از وحشی بافقی غزل 179
1. عشق گو بی عزتم کن ، عشق و خواری گفته‌اند
عاشقی را مایهٔ بی اعتباری گفته‌اند