اینست کزو رخنه به کاشانهٔ از وحشی بافقی غزل 133
1. اینست کزو رخنه به کاشانهٔ من شد
تاراجگر خانهٔ ویرانه من شد
خوش آن کو غنچه سان با گلعذاری از وحشی بافقی غزل 134
1. خوش آن کو غنچه سان با گلعذاری همنشین باشد
صراحی در بغل جام میش در آستین باشد
گل چیست اگر دل ز غم آزاد نباشد از وحشی بافقی غزل 135
1. گل چیست اگر دل ز غم آزاد نباشد
از گل چه گشاید چو دلی شاد نباشد
به راز عشق زبان در میان نمی‌باشد از وحشی بافقی غزل 136
1. به راز عشق زبان در میان نمی‌باشد
زبان ببند که آنجا بیان نمی‌باشد
دوشم از آغاز شب جا ، بر در از وحشی بافقی غزل 137
1. دوشم از آغاز شب جا ، بر در جانانه بود
تا به روزم چشم بر بام و در آن خانه بود
امروز ناز را به نیازم نظر از وحشی بافقی غزل 138
1. امروز ناز را به نیازم نظر نبود
زان شیوه‌های خاص یکی جلوه‌گر نبود
چو شمع شب همه شب سوز و گریه از وحشی بافقی غزل 139
1. چو شمع شب همه شب سوز و گریه زانم بود
که سرگذشت فراق تو بر زبانم بود
ماه من گفتم که با من مهربان از وحشی بافقی غزل 140
1. ماه من گفتم که با من مهربان باشد، نبود
مرهم جان من آزرده جان باشد، نبود
مرغ ما دوش سرایندهٔ بستانی از وحشی بافقی غزل 141
1. مرغ ما دوش سرایندهٔ بستانی بود
داشت گلبانگی و معشوف گلستانی بود
آنچه کردی ، آنچه گفتی غایت از وحشی بافقی غزل 142
1. آنچه کردی ، آنچه گفتی غایت مطلوب بود
هر چه گفتی خوب گفتی هر چه کردی خوب بود
بود آن وقتی که دشنام تو خاطر از وحشی بافقی غزل 143
1. بود آن وقتی که دشنام تو خاطر خواه بود
بنده بودیم و زبان ماجرا کوتاه بود
آن مستی تو دوش ز پیمانهٔ از وحشی بافقی غزل 144
1. آن مستی تو دوش ز پیمانهٔ که بود
چندین شراب در خم و خمخانهٔ که بود