دور باش غمزه نگذارد نگه را سوی دوست از واعظ قزوینی دیوان اشعار 97
1. دور باش غمزه نگذارد نگه را سوی دوست
گر شود از پرده چشمم نقاب روی دوست
مباش این همه دربند زینت دنیا از واعظ قزوینی دیوان اشعار 98
1. مباش این همه دربند زینت دنیا
که سرخ و زرد جهان، چون شفق نگه واریست
از جهان، ما را رخی پر گرد و دامان تریست از واعظ قزوینی دیوان اشعار 99
1. از جهان، ما را رخی پر گرد و دامان تریست
تا بآب و نان ما، چون آسیا از دیگریست!
از جفا گر، جز جفا ناید بهر حالی که هست از واعظ قزوینی دیوان اشعار 100
1. از جفا گر، جز جفا ناید بهر حالی که هست
سنگ اگر مینا شود، هر پاره آن خنجریست
ترکست که سازد غنی از خلق، و گر نه از واعظ قزوینی دیوان اشعار 101
1. ترکست که سازد غنی از خلق، و گر نه
شه نیز بابرام ستم کم ز گدا نیست
با نقش جهان نقد تو در حشر نگیرند از واعظ قزوینی دیوان اشعار 102
1. با نقش جهان نقد تو در حشر نگیرند
آری زر این شهر در آن شهر روا نیست!
هستی ایام پر از نیستی در پیش نیست از واعظ قزوینی دیوان اشعار 103
1. هستی ایام پر از نیستی در پیش نیست
عیش دنیا احتلام خواب غفلت بیش نیست
نیست غیر از آفتابی راز عشق از واعظ قزوینی دیوان اشعار 104
1. نیست غیر از آفتابی راز عشق
کوچه زنجیر، سر پوشیده نیست
غیر حسنت کس در این دوران بلند آوازه نیست از واعظ قزوینی دیوان اشعار 105
1. غیر حسنت کس در این دوران بلند آوازه نیست
رفعت شانی بغیر از رفعت دروازه نیست
گوشه گیری پیشه کن، گر جمع می‌خواهی حواس از واعظ قزوینی دیوان اشعار 106
1. گوشه گیری پیشه کن، گر جمع می‌خواهی حواس
چون کمند وحدت این اوراق را شیرازه نیست
محض دنیا شده، با سعی ز دنیا نگذشت! از واعظ قزوینی دیوان اشعار 107
1. محض دنیا شده، با سعی ز دنیا نگذشت!
موج هرچند شنا کرد، ز دریا نگذشت!
نمیرسد؛ بکسی فیض از خود آرایان از واعظ قزوینی دیوان اشعار 108
1. نمیرسد؛ بکسی فیض از خود آرایان
نمیتوان ز گل آتشی گلاب گرفت