ابیات پراکنده در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 تلاش تیرگی با آتش دل در نمی‌گیرد که تیغ شعله هرگز رنگ خاکستر نمی‌گیرد

1 کیست عارف؟ آنکه نشناسد به جز حق دیگری پای تا سر، پشت پا؛ سر تا به پا، ترک سری!

1 ز غفلت، مردمان را پند گفتن خوش نمیآید چو مست خواب را بیدار کردن خوش نمیآید

1 گفتار نرم، آب رخ آدمیت است روی گشاده آینه حسن سیرت است!

1 خصم چون تندی کند، افتادگی آن را رواست خاکساریها در این توفان، چو خاک کربلاست

1 ضعیف و ناتوان کرده است از بس دوری یارم چو مغز استخوان در نی بماند تا ناله زارم

1 ز چوب بید از آن خاکستری چندان نمیماند که بعد از مرگ میراثی ز آزادان نمیماند

1 . . . دوری از تیر هوایی وقت برگشتن کنند!

1 بر ما سخن سرد عزیزان نه گران است کآن بر دل ما چون نفس شیشه گران است

1 بآب تیغ تو، آب حیات میگویند نگاه کن که چها از برات میگویند؟!