آهم از تاب گل روی از واعظ قزوینی دیوان اشعار 73
1. آهم از تاب گل روی تو، آتش فام است
ناله ام، چون نفس سوخته بی آرام است
خوشدلی کسی بجهان از واعظ قزوینی دیوان اشعار 74
1. خوشدلی کسی بجهان کار خردمندان است؟
پسته با مغز ندانم که چرا خندان است؟!
بر ما سخن سرد عزیزان از واعظ قزوینی دیوان اشعار 75
1. بر ما سخن سرد عزیزان نه گران است
کآن بر دل ما چون نفس شیشه گران است
دشنام تو در زیر از واعظ قزوینی دیوان اشعار 76
1. دشنام تو در زیر لب، از ما نه نهان است
چون فوده زبان از ته لعل تو عیان است
گفتم: به لب چاه از واعظ قزوینی دیوان اشعار 77
1. گفتم: به لب چاه زنخدان تو آن چیست؟
گفتا،لب او خنده زنان: هیچ، دهان است!
بی فکر تو، ناپاک از واعظ قزوینی دیوان اشعار 78
1. بی فکر تو، ناپاک دل از لوث جهانست
بی ذکر تو، دل خانه بی آب روان است
زر چو شد جمع، ز از واعظ قزوینی دیوان اشعار 79
1. زر چو شد جمع، ز خود حادثه بر می آرد
آتش خرمن گل، بر سر هم ریختن است!
قد چو خم گردید، از واعظ قزوینی دیوان اشعار 80
1. قد چو خم گردید، روشن شد که وقت مردن است
شمع را چون سرنگون سازند، وقت کشتن است
تا خیال رخ او، از واعظ قزوینی دیوان اشعار 81
1. تا خیال رخ او، شمع شب افروز من است
مهر تابان، عرق ناصیه روز من است
بسکه در خانه غیرش از واعظ قزوینی دیوان اشعار 82
1. بسکه در خانه غیرش نتوانم دیدن
بگمان رفتن او، ناوک دلدوز من است
رشکم نبود گر همه از واعظ قزوینی دیوان اشعار 83
1. رشکم نبود گر همه بر تخت و نگین است
چیزی که بآن رشک توان برد همین است
افتادگیم ساخته از واعظ قزوینی دیوان اشعار 84
1. افتادگیم ساخته منظور نظرها
دارد بزمین روی اگر چرخ برین است