ابیات پراکنده در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 گر راست نگوییم در این عهد، عجب نیست مسطر چو بود کنج، چه گناه است قلم را؟!

1 گر پرتو جمال تو افتد بروی آب از حیرت تو موج چو نقش نگین شود

1 آه گرمم چشمه خورشید را بی آب کرد ناله خارا گدازم، کوه را سیلاب کرد

1 نبود بری بغیر کدورت شتاب را استادگی است صیقل آیینه آب را

1 نمیرسد؛ بکسی فیض از خود آرایان نمیتوان ز گل آتشی گلاب گرفت

1 میگدازد ز آفتاب مرگ، برف زندگی قطره ها باشد کز آن یک یک چکد دندان ما

1 نکو، ز چشم دل، از صحبت بدان افتد شکر ز تلخی بادام از دهان افتد

1 هست قفل کارهای بسته را از خود کلید هر کجا سنگی است دارد آتشی در خویشتن

1 نیست دل را با هوسهای جهان در سینه جا شد چو بیدولت پسر، از خانه بیرون کردنی است

1 در آن گلشن که خواهد نکهت او جلوه گر گشتن حباب آسا هوا را میتوان بر گرد سر گشتن