ما از شکست خویش از واعظ قزوینی دیوان اشعار 229
1. ما از شکست خویش رخ یار دیده ایم
این باغ را ز رخنه دیوار دیده ایم
خاک راه خصم گشتیم از واعظ قزوینی دیوان اشعار 230
1. خاک راه خصم گشتیم و، ز دعوی تن زدیم
خاک، ما از گرد خود بر دیده دشمن زدیم
چشم بستیم از از واعظ قزوینی دیوان اشعار 231
1. چشم بستیم از جهان، تا آشنای او شدیم
از غبار درگه او، گل بر این روزن زدیم!
ما نه از بهر خدا از واعظ قزوینی دیوان اشعار 232
1. ما نه از بهر خدا دیده گریان داریم
اشک خونین ز پی نعمت الوان داریم
آشنا نیست بهم از واعظ قزوینی دیوان اشعار 233
1. آشنا نیست بهم ظاهر و باطن ما را
خویش گیریم و، سخنهای مسلمان داریم
برده است از بس از واعظ قزوینی دیوان اشعار 234
1. برده است از بس بفکر آن نگار جانیم
گشته موی کاسه زانو خط پیشانیم
گر بیاد شعله از واعظ قزوینی دیوان اشعار 235
1. گر بیاد شعله خوی تو افغان سرکنیم
هر کجا چون شعله بنشینیم، خاکستر کنیم
از حیا حرفش نیاید از واعظ قزوینی دیوان اشعار 236
1. از حیا حرفش نیاید بر زبان کلک ما
صفحه را از رشته نظاره گر مسطر کنیم
وقت نظاره صنع، از واعظ قزوینی دیوان اشعار 237
1. وقت نظاره صنع، در چشم اهل عرفان
هر پره گلی هست یک پره بیابان!
در آن گلشن که از واعظ قزوینی دیوان اشعار 238
1. در آن گلشن که خواهد نکهت او جلوه گر گشتن
حباب آسا هوا را میتوان بر گرد سر گشتن
هست قفل کارهای از واعظ قزوینی دیوان اشعار 239
1. هست قفل کارهای بسته را از خود کلید
هر کجا سنگی است دارد آتشی در خویشتن
رعشه بر اعضا از واعظ قزوینی دیوان اشعار 240
1. رعشه بر اعضا فتاد و، وقت رحیل است
جنبش دندان بود نشان فتادن