می گلگون فنا از واعظ قزوینی دیوان اشعار 217
1. می گلگون فنا نشأة دیگر دارد
از بر افروختن رنگ خزان دانستم
...
دهد جدایی یاران از واعظ قزوینی دیوان اشعار 218
1. دهد جدایی یاران رفته بر بادم
اگر نه یاد سخنشان رسد بفریادم
...
فریب شکر الفت از واعظ قزوینی دیوان اشعار 219
1. فریب شکر الفت نمیخورم دیگر
که زهر فرقت احباب کرده استادم
...
دوید چشم، ز بس از واعظ قزوینی دیوان اشعار 220
1. دوید چشم، ز بس حسرت نگاه کشیدم
رسید مشق جنون، بسکه مد آه کشیدم
...
ز بس نومیدی از از واعظ قزوینی دیوان اشعار 221
1. ز بس نومیدی از امیدهای خویشتن دیدم
ز امیدی که هم در ناامیدی هست، نومیدم
...
شعله بیرون نتواند از واعظ قزوینی دیوان اشعار 222
1. شعله بیرون نتواند شدن از جاده شمع
من دل از قامت رعنای تو چون بردارم؟!
...
بیاد طره اش، از واعظ قزوینی دیوان اشعار 223
1. بیاد طره اش، از آه خود دودی بسر دارم
بجای زلف او، زنجیر اشکی در نظر دارم
...
نمیگیرد کسی از واعظ قزوینی دیوان اشعار 224
1. نمیگیرد کسی از خاک راهم از گرانقدری
شکایتهای ابنای زمان را از هنر دارم
...
ضعیف و ناتوان از واعظ قزوینی دیوان اشعار 225
1. ضعیف و ناتوان کرده است از بس دوری یارم
چو مغز استخوان در نی بماند تا ناله زارم
...
می‌روم سوی وطن، از واعظ قزوینی دیوان اشعار 226
1. می‌روم سوی وطن، حسرت به غربت می‌کشم
کس نبیند آنچه من از دست فرقت می‌کشم!
...
چنان از صحبت از واعظ قزوینی دیوان اشعار 227
1. چنان از صحبت گردنکشان گریزانم
که همچو سیل گریزد ز کوه افغانم!
...
پا بسته جهانی، از واعظ قزوینی دیوان اشعار 228
1. پا بسته جهانی، دلخوش که سالکم من
پایت چو سرو در گل، خرم که من روانم!
...