ابیات پراکنده در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 می‌روم سوی وطن، حسرت به غربت می‌کشم کس نبیند آنچه من از دست فرقت می‌کشم!

1 ما را چو باز رشته جان‌ها به دست اوست مانند بهله زندگی ما به دست اوست

1 گریه از کردار ما، مقبول جانان است وبس شبنم از گلشن، پسند مهر تابان است و بس

1 بود حرف دهن تنگ تو ناخوان ز آن رو کاتب صنع ز خط زیر و زر کرد آن را

1 تا نگردد کشته تیغش پس از من دیگری گرمی خونم گرفت آب از دم شمشیر او

1 ز بسکه راستییی در جهان نمی بینم براه هم نتوانم سپرد دشمن را

1 نیند از احتیاط خصم، دنیا دیدگان غافل چنار از سالخوردیها، زره زیر قبا دارد!

1 بی ترک مال، خنده بلب آشنا نشد تا بر نخاست از سر زر، غنچه وا نشد

1 عشاق تو، تا شمع صفت جان نگدازند در بزم صفا گردن دعوی نفرازند

1 تا خیال رخ او، شمع شب افروز من است مهر تابان، عرق ناصیه روز من است