شمع است که گریان شده در بزم وصالش؟ از واعظ قزوینی دیوان اشعار 205
1. شمع است که گریان شده در بزم وصالش؟
یا شعله عرق میکند از شرم جمالش؟!
ز بس داغست از رنگینی لبهای میگونش از واعظ قزوینی دیوان اشعار 206
1. ز بس داغست از رنگینی لبهای میگونش
بمثقب رگ زنی گر لعل را، ناید دگر خونش
گرفتگی نبود با زبان خوش سخنش از واعظ قزوینی دیوان اشعار 207
1. گرفتگی نبود با زبان خوش سخنش
سخن گسسته برآید ز تنگی دهنش
آریم بر سر حرف و، نشوی حرف نیوش از واعظ قزوینی دیوان اشعار 208
1. آریم بر سر حرف و، نشوی حرف نیوش
از جرس پنبه بر آری و، گذاری در گوش
باشد از خلق چه پوشیده، ز فقر است چه باک؟ از واعظ قزوینی دیوان اشعار 209
1. باشد از خلق چه پوشیده، ز فقر است چه باک؟
نعمتی کاسه ما را نبود چون سرپوش!
شبی بر ما اسیران بگذرد بی روی چون ماهش از واعظ قزوینی دیوان اشعار 210
1. شبی بر ما اسیران بگذرد بی روی چون ماهش
که از چشم سفید عاشقان باشد سحر گاهش
ز آتشپاره خود گرمیی تا وا کشم، هردم از واعظ قزوینی دیوان اشعار 211
1. ز آتشپاره خود گرمیی تا وا کشم، هردم
چو اشک شمع در هر گام میگیرم سر راهش
چون همه ز آن حق است، از چه بجود نازی از واعظ قزوینی دیوان اشعار 212
1. چون همه ز آن حق است، از چه بجود نازی
دادن مال دنیاست، گرمی آب حمام
گمنام بس که همچو وفا در زمانه‌ام از واعظ قزوینی دیوان اشعار 213
1. گمنام بس که همچو وفا در زمانه‌ام
کس جز شکست راه نیابد به خانه‌ام
تا بجان آتش فتاد از شوق آن جانانه ام از واعظ قزوینی دیوان اشعار 214
1. تا بجان آتش فتاد از شوق آن جانانه ام
شعله جواله سان، هم شمع و هم پروانه ام
. . . از واعظ قزوینی دیوان اشعار 215
1. . . .
جوید از مهر پرتو خورشید را ویرانه ام
یاد آن روز که چشم نگران دانستم از واعظ قزوینی دیوان اشعار 216
1. یاد آن روز که چشم نگران دانستم
آه سرد و مژه اشک فشان دانستم