بآب تیغ تو، آب حیات میگویند از واعظ قزوینی دیوان اشعار 169
1. بآب تیغ تو، آب حیات میگویند
نگاه کن که چها از برات میگویند؟!
به پیش لعل لبت، وصف جان به شیرینی از واعظ قزوینی دیوان اشعار 170
1. به پیش لعل لبت، وصف جان به شیرینی
چنان بود که گیا را نبات میگویند!
آب میگردد بدور لعل او از دود خط از واعظ قزوینی دیوان اشعار 171
1. آب میگردد بدور لعل او از دود خط
یاد آن روزی که حلوای لبش بی دود بود؟!
. . . از واعظ قزوینی دیوان اشعار 172
1. . . .
هر کو تهی ز خویش چون نقش نگین بود
از خود برآ که جان گرفتار در بدن از واعظ قزوینی دیوان اشعار 173
1. از خود برآ که جان گرفتار در بدن
دست هنرور است که در آستین بود
رفتم از خود، خویشتن را بسکه دزدیدم بخود از واعظ قزوینی دیوان اشعار 174
1. رفتم از خود، خویشتن را بسکه دزدیدم بخود
رشته عمرم گسست، از بسکه پیچیدم بخود
تا زنده است عاشق از اینجا نمی‌رود از واعظ قزوینی دیوان اشعار 175
1. تا زنده است عاشق از اینجا نمی‌رود
گر سر رود ز کوی تواش پا نمی‌رود
بی‌تو، دانی روز من در کنج غم چون می‌رود؟ از واعظ قزوینی دیوان اشعار 176
1. بی‌تو، دانی روز من در کنج غم چون می‌رود؟
خنده می‌آید به حالم، گریه بیرون می‌رود!
گر تویی لیلی، ز حسنت کوهها دریا شود از واعظ قزوینی دیوان اشعار 177
1. گر تویی لیلی، ز حسنت کوهها دریا شود
ور منم مجنون، ز شورم شهرها صحرا شود
اگر به دشت خرامد، سراب آب شود از واعظ قزوینی دیوان اشعار 178
1. اگر به دشت خرامد، سراب آب شود
اگر به باغ کند روی، گل گلاب شود
ز گرم رویی حسن تو، سخت میترسم از واعظ قزوینی دیوان اشعار 179
1. ز گرم رویی حسن تو، سخت میترسم
که رفته رفته جمال تو آفتاب شود
نظر، ز سیر رخت، چشمه حیات شود از واعظ قزوینی دیوان اشعار 180
1. نظر، ز سیر رخت، چشمه حیات شود
دل، از خیال لبت، شیشه نبات شود