از ضعف چنانم، که چو گریم ز غم او از واعظ قزوینی دیوان اشعار 157
1. از ضعف چنانم، که چو گریم ز غم او
خون جگرم رنگ بمنزل نرساند
ز چوب بید از آن خاکستری چندان نمیماند از واعظ قزوینی دیوان اشعار 158
1. ز چوب بید از آن خاکستری چندان نمیماند
که بعد از مرگ میراثی ز آزادان نمیماند
تا نبینند دمی روی خوشی، مال جهان از واعظ قزوینی دیوان اشعار 159
1. تا نبینند دمی روی خوشی، مال جهان
مشت خاکیست که بردیده دونان زده اند!
نرم خواهی که شود خصم، تو در گرمی کوش از واعظ قزوینی دیوان اشعار 160
1. نرم خواهی که شود خصم، تو در گرمی کوش
ز آنکه آب از دم شمشیر بآتش گیرند
عشاق تو، تا شمع صفت جان نگدازند از واعظ قزوینی دیوان اشعار 161
1. عشاق تو، تا شمع صفت جان نگدازند
در بزم صفا گردن دعوی نفرازند
ز اندیشه بد گوست، کرم های لئیمان از واعظ قزوینی دیوان اشعار 162
1. ز اندیشه بد گوست، کرم های لئیمان
بی واهمه ابنای زمان رنگ نبازند
بی تمیزیهای عالم بین که پیش لعل او از واعظ قزوینی دیوان اشعار 163
1. بی تمیزیهای عالم بین که پیش لعل او
غنچه هم با این دهن، حرف نزاکت میزند!
فکر زلفت، دود دل را دسته سنبل کند از واعظ قزوینی دیوان اشعار 164
1. فکر زلفت، دود دل را دسته سنبل کند
حرف رخسارت، نفس را رشک شاخ گل کند
همنشینانی که از حق نمک دم میزنند از واعظ قزوینی دیوان اشعار 165
1. همنشینانی که از حق نمک دم میزنند
همچو دندان بر سر هر لقمه بر هم میزنند
. . . از واعظ قزوینی دیوان اشعار 166
1. . . .
دوری از تیر هوایی وقت برگشتن کنند!
بیچارگان، بآه شهان را زبون کنند از واعظ قزوینی دیوان اشعار 167
1. بیچارگان، بآه شهان را زبون کنند
این تند بادها، چه علمها نگون کنند
این بساطی که فرو چیده‌ای از ساده‌دلی از واعظ قزوینی دیوان اشعار 168
1. این بساطی که فرو چیده‌ای از ساده‌دلی
آن قدر نیست که نقش تو در آن بنشیند