در صف حشر، چو از واعظ قزوینی دیوان اشعار 133
1. در صف حشر، چو بیند کرمت عرض گناه
طاعتم آید و خود را بمیان اندازد
...
نگه را، عکس رخسار از واعظ قزوینی دیوان اشعار 134
1. نگه را، عکس رخسار تو، شاخ ارغوان سازد
شکست رنگ من، آیینه را برگ خزان سازد
...
ز نانخورش به از واعظ قزوینی دیوان اشعار 135
1. ز نانخورش به ترش‌رویی زمانه بساز
شکر به تلخی ممنون شدن نمی‌ارزد!
...
خانه تن، چو بسیل از واعظ قزوینی دیوان اشعار 136
1. خانه تن، چو بسیل اجل از هم ریزد
خبر مرگ تو گردیست کز آن برخیزد
...
ز ضعف بیغمی، از واعظ قزوینی دیوان اشعار 137
1. ز ضعف بیغمی، نتواند آهم از جگر خیزد
مگر دردی بگیرد دست افغانم، که بر خیزد!
...
از دامن خود گرد از واعظ قزوینی دیوان اشعار 138
1. از دامن خود گرد جهان زود بر افشان
ز آن پیش که از دامن او گرد تو خیزد
...
نیست باکم، گر از واعظ قزوینی دیوان اشعار 139
1. نیست باکم، گر ز دشمن بر دلم خاری رسد
از مکافاتش باو ترسم که آزاری رسد
...
ای پریشان خرج از واعظ قزوینی دیوان اشعار 140
1. ای پریشان خرج نقد کیسه هستی تویی
جمع کن خود را که فردا روز بازاری رسد
...
کافرم، گر در از واعظ قزوینی دیوان اشعار 141
1. کافرم، گر در دوعالم غیر او دارم کسی
در قیامت دعوی خونم به قاتل میرسد!
...
شست گل دفتر خود، از واعظ قزوینی دیوان اشعار 142
1. شست گل دفتر خود، تا خط او خوانا شد
سرو بر راسته زد، تا قد او پیدا شد
...
حرف بالای تو از واعظ قزوینی دیوان اشعار 143
1. حرف بالای تو گفتم، سخنم گشت بلند
یا مژگان تو کردم، نفسم گیرا شد!
...
زهر است عطای از واعظ قزوینی دیوان اشعار 144
1. زهر است عطای خلق، هر چند دوا باشد
حاجت ز که میخواهی، جایی که خدا باشد؟!
...