ابیات پراکنده در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 این بساطی که فرو چیده‌ای از ساده‌دلی آن قدر نیست که نقش تو در آن بنشیند

1 ای پریشان خرج نقد کیسه هستی تویی جمع کن خود را که فردا روز بازاری رسد

1 تا شود آگاه از احوال هر نزدیک و دور بر فراز تخت از آن جا داده ایزد شاه را

1 در دیده غبارم ز چه ره یافته، دانی؟ نور نگاه میکندت خانه روشنی

1 زر چو شد جمع، ز خود حادثه بر می آرد آتش خرمن گل، بر سر هم ریختن است!

1 خوشدلی کسی بجهان کار خردمندان است؟ پسته با مغز ندانم که چرا خندان است؟!

1 از ضعف چنانم، که چو گریم ز غم او خون جگرم رنگ بمنزل نرساند

1 شب فراق تو، بر خود حساب روز کنم اگر سفیدیم از چشم انتظار دمد!

1 حاصل ندامت است غرور و شتاب را دست تأسف است گزک، این شراب را

1 زند صبح جزا چون بر محک نقد عملها را همین از کرده های ما خجالت سرخ رو باشد