رباعیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 جاهل، چو هوس بچتر شاهی فگند درویش، نظر بگاهگاهی فگند

2 درویش، ز سایه هما سر دزدد ماننده داغی که سیاهی فگند

1 طفلان، که فرح فزا و غم کاهانند از محنت ایام نه آگاهانند

2 معلوم ز نقاره اطفالم شد کاین طایفه در عالم خود شاهانند

1 گر باده غم نصیب ما زین خم بود در خنده بیباکی ما غم گم بود

2 ممنون عطای کس نگشتیم، جز این کاین خنده ما ز کیسه مردم بود

1 گر قبله دل، نه کوی آن شاه بود کی سجده تو قبول درگاه بود؟

2 تکبیر نماز اهل عرفان اینجا تکبیر فنای ما سوی الله بود!

1 از خوی درشت، دوست نایاب شود دشمن بملایمت ز احباب شود

2 نرمیست که نرم میکند سختان را آخر در آب کوزه، یخ آب شود

1 تا از دم گرمی سخنی سر نشود دل از ایمان ترا منور نشود

2 ایمان اخگر، دل سیاه انگشت است بی دم انگشت هرگز اخگر نشود!

1 با خلق الفت، دماغ سازی خواهد روی دل میهمان نوازی خواهد

2 چون مردم چشم، دید و وادید کسان پیوسته در خانه بازی خواهد

1 هر کس که در این زمانه عزت جوید باید که ره دروغگویی پوید

2 عینک ز آن رو دو چشم مردم شده است کز نیک و بند آنچه بیند افزون گوید

1 زاد ره مرگ، گریه و آه ببر از بیم گناه، روی چون کاه ببر

2 ره خود نبری بطاعت حق واعظ باری بگناه خویشتن راه ببر

1 از کار جهان، بترک و تجرید گذر از مطلب روزگار نومید گذر

2 چون سایه دیوار خرابیست جهان زین سایه دیوار چو خورشید گذر