رباعیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 از صدق، سخن کند اثر در دل و جان تیر سخن، از راستی آید بنشان

2 تا حرف نشیندت بکرسی، باید بر مسطر راستی رود کلک بیان

1 زین باغ، که در وی گل شادی خودروست دلها همگی، با غم عالم یکروست

2 دلگیر کسی را نتوان دید در او جز شاخ که از غنچه گره بر ابروست

1 در دیده چرغت، ای جهان فرهنگ خرگاه فلک، طماقه سان باشد تنگ

2 گویی بسته است زنگ در شیوه صید در چنگل او تپد چو با ناله کلنگ

1 در خانه، فراش و متکا نیست مرا فرشی جز نقش بوریا نیست مرا

2 ز اسباب ضیافت عزیزان چو حباب در خانه بجز آب و هوا نیست مرا!

1 هر سو برخ تو نیست زلف شبرنگ حسن تو قهال کرده در طرفه النگ

2 چشمان تو، و آن ابروی از وسمه کبود باشد دو سیاه چشم در خیل کلنگ

1 در مکتب عقل، خود کتاب خود باش در فکر سئوال حق، جواب خود باش

2 در پای حساب، تا نمانی فردا زنهار امروز، سر حساب خود باش

1 از کار جهان، بترک و تجرید گذر از مطلب روزگار نومید گذر

2 چون سایه دیوار خرابیست جهان زین سایه دیوار چو خورشید گذر

1 شد وعده اگر خلاف در حضرت تو عذریست مرا که شنود فطرت تو

2 من دیر نیامدم، که از شوق تو صبح بر من پیشی گرفت در خدمت تو!

1 زاد ره مرگ، گریه و آه ببر از بیم گناه، روی چون کاه ببر

2 ره خود نبری بطاعت حق واعظ باری بگناه خویشتن راه ببر

1 خواهی که شود بر سر خلقت مسکن اول باید خاک قدمها گشتن

2 تا آب بپای نخل نگذارد سر کی بر سر شاخ میتواند رفتن؟!