رباعیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 از جوش شباب، پر دلت بی غم شد زین جوشن مرو ز سر، که باید کم شد

2 ناخورده بری ز عمر، باید شد پیر ننشسته هنوز راست، باید خم شد

1 بی خاطر جمع، نکته دان نتوان شد بی مایه، چو ابر درفشان نتوان شد

2 با فکر معاش، فکر معنی سخن است گویا بسخن، بی لب نان نتوان شد

1 ای آنکه بجمع سیم و زر حرصت خواند بر خاک کدورتت پی گنج نشاند

2 مالی که بخاک میکنی دفن امروز فرداست که خواهد بسر گورت ماند

1 نی در سر شوق و، نی بدل پروا ماند قوتها رفت و ناتوانیها ماند

2 از عمر گذشته حاصلم پشت خمی است موجی از باد در کف دریا ماند

1 نی سفره، نه کاسه، نی طبق میماند نی مال و، نه ملک و، نه نسق میماند

2 اسباب جهان، ینست نگه واری بیش این نقش و کلک ها بشفق میماند

1 این مدعیان که راه نشناخته اند بر دعوی فقر گردن افراخته اند

2 در برنه مرقعست این طایفه را بر دعوی خویش محضری ساخته اند

1 چون دیده بینشم عطا فرمودند محتاج بعینکم عبث ننمودند

2 کم بود دودیده بهر عبرت مارا ز آن روی دودیده هم بر آن افزودند

1 ای گشته ز شب بخورد و خوابی خرسند جان کرده ز پروردن تن زار و نژند

2 شرمت باد از خروس کاو شب همه شب در ذکر و ترا نفیر خوابست بلند!

1 کس جا بدل فتادگان تا نکند معراج سوی عالم بالا نکند

2 نخل از رفعت بر آسمان سرنکشد تا در دل خاک خویش را جا نکند

1 درد دل خسته را، نگفتن چه کند؟ این رنگ شکسته را، نهفتن چه کند؟

2 خندیدن من، کدورت از دل نبرد داغ دل لاله را، شکفتن چه کند؟!