رباعیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 گر صاحب تاج و کمری، ورپاجی با تیر قضا چه چاره جز آماجی

2 شد موی تو پنبه، قد کمان، این رمزیست یعنی که: اجل میکندت حلاجی

1 هان کار بکن راست، که قامت شد خم بگذار ز سر غرور و، بردار قدم

2 سر پیش و، خمیده قد، بهم رفته دو چشم بگرفته ترا پینکی خواب عدم

1 با خلق الفت، دماغ سازی خواهد روی دل میهمان نوازی خواهد

2 چون مردم چشم، دید و وادید کسان پیوسته در خانه بازی خواهد

1 بر درگه خلق، بندگی ما را کشت هر سو پی نان دوندگی ما را کشت

2 فارغ نشویم یکدم از فکر معاش ای مرگ بیا که زندگی ما را کشت!

1 چون دیده بینشم عطا فرمودند محتاج بعینکم عبث ننمودند

2 کم بود دودیده بهر عبرت مارا ز آن روی دودیده هم بر آن افزودند

1 از فیض هوا، سبز نگردد گل ما با آب روان، حل نشود مشکل ما

2 خواهیم زباغ، گر گشاد دل خویش گل پره شود، برای قفل دل ما

1 آنکو بدلش بیم گنه کمیاب است گر دعوی دل کند، یقین کذاب است

2 اندک گنهی خراب سازد دل را در خانه آیینه نمی سیلاب است

1 ای ازلم ولانسلمت، خلق به تنگ در فن جدل، بسته دل سخت تو زنگ

2 از بحث و جدل، کسی نگردد فاضل این ملک نمیتوان گرفتن با جنگ

1 این راهزنان که راهروشان نام است درویشیشان خاص برای عام است

2 از بهر شکار خلق این طایفه را هر پاره خرقه، چشمه‌ای از دام است

1 افگند ز پای، ضعف پیری ما را از دست ستد، پای جهان پیما را

2 می برد مرا براه، پا تا امروز من بعد، براه می برم من پا را