رباعیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 با اهل ستم مجوش بهر احسان وز یاریشان ستم بخلقی مرسان

2 آماده ظلم باش از یاری ظلم از یاری تیغ، زیر تیغ است فسان

1 از صدق، سخن کند اثر در دل و جان تیر سخن، از راستی آید بنشان

2 تا حرف نشیندت بکرسی، باید بر مسطر راستی رود کلک بیان

1 خواهی اگر از راحت کونین نشان دامان دل از گرد علایق به فشان

2 دولت خواهی، مده ز کف دامن فقر کز دولت فقر شد هما شاه نشان

1 جانت نشود پاک ز گرد عصیان تا اشک ندامتت نشوید دامان

2 اعمال تو هموار نگردد، تا تو انگشت نسازی از گزیدن سوهان

1 خواهی که شود بر سر خلقت مسکن اول باید خاک قدمها گشتن

2 تا آب بپای نخل نگذارد سر کی بر سر شاخ میتواند رفتن؟!

1 خالی ز خرد شد سر و، از نیرو تن گوشم ز شنیدن و، دو چشم از دیدن

2 القصه، ز بس بهم فشرد ایامم آبم همه رفت و، ماند ثقلی از من

1 هردم، رهم ای عشق بیک رنگ مزن ز ابروی کجی، بر جگرم چنگ مزن

2 هر دم مکنم حواله با سنگدلی هر روزم از این سنگ بآن سنگ مزن!

1 همراه شباب، رفت نیرو از تن رنگ از رخ و، مغز از سر و، دندان ز دهن

2 بر پوست شکنج نیست افتاده، که جان بر چیده ز خار زار دنیا دامن

1 از گنج عطای تو، چه کم دارم من؟ از خاک در تو تخت جم دارم من!

2 دینار و درم گرم نباشد، چه غم است؟ دارم غم تو، دگر چه غم دارم من؟!

1 موجود، کسی به جز تو نشمارم من! زارم توام، از غیر تو بیزارم من!

2 بی چیز، کسی است کاو ندارد چو تویی دارم همه چیز، چون ترا دارم من!!