بشنو ز گذشتگان ترا گر از واعظ قزوینی رباعی 37
1. بشنو ز گذشتگان ترا گر گوشی است
میگیر عزای خود بسر گر هوشی است
عمر تو خس و، زر آتش سوزانی از واعظ قزوینی رباعی 38
1. عمر تو خس و، زر آتش سوزانی است
افزونی هر درم از آن، نقصانی است
جایی که کسی پی نبرد، بی از واعظ قزوینی رباعی 39
1. جایی که کسی پی نبرد، بی جایی است
رویی که نریزد آب، ناپیدایی است
آیینه روی دلبران، مظهر از واعظ قزوینی رباعی 40
1. آیینه روی دلبران، مظهر اوست
چشم سیه خوش نگهان منظر اوست
زین باغ، که در وی گل شادی از واعظ قزوینی رباعی 41
1. زین باغ، که در وی گل شادی خودروست
دلها همگی، با غم عالم یکروست
ای آنکه دلت جز بهوس مایل از واعظ قزوینی رباعی 42
1. ای آنکه دلت جز بهوس مایل نیست
از رشتن رشته أمل غافل نیست
ای آنکه ترا جز غلیان همدم از واعظ قزوینی رباعی 43
1. ای آنکه ترا جز غلیان همدم نیست
جز حرف نی و شیشه ز بیش و کم نیست
کس را چو زبان نرم خود همدم از واعظ قزوینی رباعی 44
1. کس را چو زبان نرم خود همدم نیست!
پشتی، چون روی گرم در عالم نیست
امید ز هر که هست، باید از واعظ قزوینی رباعی 45
1. امید ز هر که هست، باید برداشت
دل ز آنچه بجز حق است، باید برداشت
هر بی جگری ز تنگ دنیا نگذشت از واعظ قزوینی رباعی 46
1. هر بی جگری ز تنگ دنیا نگذشت
هر گل بدن از خار تمنا نگذشت
بر درگه خلق، بندگی ما از واعظ قزوینی رباعی 47
1. بر درگه خلق، بندگی ما را کشت
هر سو پی نان دوندگی ما را کشت
مستی جوانیم بطاعت چو از واعظ قزوینی رباعی 48
1. مستی جوانیم بطاعت چو نهشت
گفتم: این تخم، پیریم خواهد کشت