رباعیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 از بهر شناساییت از لطف اله بر حضرت اوست از دو چشم تو دو راه

2 بنگر که چسان ز دانه مردم چشم رویانیده است سبزه را مد نگاه!

1 ای آنکه همیشه در پی خوابی و خورد پا در زد و خوردی از برای زد و برد

2 ننگت بادا،اگر چنین خواهی زیست خاکت بر سر، اگر چنین خواهی مرد

1 حسنت، روزی که دست و شمشیر افراخت اول نگهت بطاقت دل پرداخت

2 برخاستنت، بخاک و خونم انداخت تمکین خرام، بر صف هوشم تاخت

1 ملک است چو خانه‌ای که دردار فناست از پادشه و رعیت این خانه به جاست

2 شاهست چو خانه‌ای، رعیت دیوار جا بر سرشان دارد و زیشان برپاست

1 عمری به عبث همنفس قال شدیم از بس کردیم قال از حال شدیم

2 گفتیم: مگر گوش بر آوازی هست دیدیم کرند گوشها، لال شدیم

1 پر در پی وصل آرزوها تک و دو کردیم و نشد مراد حاصل یک جو

2 ناکام گذشتیم از این کهنه سرای مانند فقیر عزب از کوچه نو

1 تا کی ز طمع خوار نظرها گردی از بهر طلب حلقه درها گردی

2 بهر دو درم که بر یکی تیغ زنی دلاک صفت بگرد سرها گردی؟!

1 با خشم و شره، همال تاکی باشی؟ انباز سگ و شغال تاکی باشی؟

2 با نفس چه میکنی درین تن ای جان؟ با خرس در این جوال تاکی باشی؟!

1 آتش اگرت ز عشق در سر باشد کسی زیر سر تو بالش پر باشد؟

2 عیب است که با دعوی پرداختگی چون آینه ات خانه مصور باشد

1 گه در غم پوششی و، گه در غم خورد گویا نشنیده‌ای که می‌باید مرد

2 تا چند غم زندگی خویش خوری؟ گاهی غم مرگ نیز می‌باید خورد!