رباعیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 هر چند قبا درشت تر، ژنده تر است بر قامت اهل علم زیبنده تراست

2 علم و هنر آب چشمه توفیق است در ظرف سفال آب خوش آینده تر است

1 ما را نه حرف تند یاران ضرر است تندی صرصر، ملایمت شاخ تر است

2 دلتنگ ز حرف سرد یاران نشویم کآن بر دل ما چون نفس شیشه گر است

1 در رسته عاشقی،که نفعش ضرر است جنسش نه متاع و، نقدنی سیم و زر است

2 جنسش، نظر عنایت حضرت دوست نقدش، زر سرخ لخت های جگر است!

1 هر چند کلام تو چو در و گهر است از شهد سخن کلک تو چون نیشکر است

2 بر گفتن خود مناز چندین واعظ گفتن هنری نیست، شنیدن هنر است

1 ای آنکه بهر دمت هوای دگر است از نو هر روزت آشنای دگر است

2 قدر دل مخلصان دیرینه بدان کاین چینی کهنه را بهای دگر است

1 ای آنکه همیشه ملک و مالت هوس است نیکی کن، کآن ذخیره روز پس است

2 گر باغ و دکان ترا نباشد، غم نیست میراث تو، ذکر خیر بعد ازتو بس است!

1 از هر نعمت که در جهان دسترس است همصحبتی مردم نیکو هوس است

2 ما را که بصحبتیم دایم زنده آمد شد دوستان بجای نفس است

1 دامن زن آتش فنا، این نفس است تیره کن مرآت صفا، این نفس است

2 تا هست نفس، نمیرهی از غم و رنج آری، رسن دار فنا این نفس است

1 آن را که نه آتش خرد خاموش است هر شام و سحر دیگ سخا در جوش است

2 هر عیب که باشدت سخا می پوشد گردید چو کاسه سرنگون، سرپوش است

1 آبادی از این خراب جستن غلط است سیرآبی از این سراب جستن غلط است

2 ای تشنه کام نفس، دنیا دامیست از چشمه دام، آب جستن غلط است!