رباعیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 هر کس که در این زمانه عزت جوید باید که ره دروغگویی پوید

2 عینک ز آن رو دو چشم مردم شده است کز نیک و بند آنچه بیند افزون گوید

1 در رسته عاشقی،که نفعش ضرر است جنسش نه متاع و، نقدنی سیم و زر است

2 جنسش، نظر عنایت حضرت دوست نقدش، زر سرخ لخت های جگر است!

1 درد دل خسته را، نگفتن چه کند؟ این رنگ شکسته را، نهفتن چه کند؟

2 خندیدن من، کدورت از دل نبرد داغ دل لاله را، شکفتن چه کند؟!

1 هر ذره ز مهر تست جانی بی‌تاب هر شبنمی، از یاد تو چشمی پرآب

2 هر برگ گلی است یک کتاب از سخنت هر غنچه کتابخانه‌ای پر ز کتاب

1 بی رخصت دل زبان بگفتن مگشا انگشت زبانست ترا عیب نما

2 گردد ز سخن نقص سخنگو ظاهر ز آواز شود شکست چینی پیدا

1 ما دشمن خویش را، بیاری زده ایم با عجز و نیاز و بردباری زده ایم

2 تا خصم گشوده لب ببدگویی ما خاکش بدهن ز خاکساری زده ایم

1 ای آنکه غم لباس جان تو گداخت نتوان به قبا گردن عزت افراخت

2 تن، خوار ز جامه های گوناگونست جانست عزیز، زآنکه با یک تن ساخت

1 از خوی درشت، دوست نایاب شود دشمن بملایمت ز احباب شود

2 نرمیست که نرم میکند سختان را آخر در آب کوزه، یخ آب شود

1 بدخو، از خوی خود بدوزخ باشد خو آتش جانگداز و، خود یخ باشد

2 خود را شکند ز سختی بیحد خصم ریزد دم شمشیر چو پرشخ باشد

1 نبود چون نام، دشمنی انسان را بی نام و نشانیست امان ایمان را

2 از من پدران مهربان گر شنوند دیگر نکنند نام فرزندان را