رباعیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 از فیض هوا، سبز نگردد گل ما با آب روان، حل نشود مشکل ما

2 خواهیم زباغ، گر گشاد دل خویش گل پره شود، برای قفل دل ما

1 یارب! نه سزای تست گر کرده ما نی لایق درگه تو آورده ما

2 هر چند فگنده ایم ما پرده ز روی یارب! تو مدر ز لطف خود پرده ما

1 هر ذره ز مهر تست جانی بی‌تاب هر شبنمی، از یاد تو چشمی پرآب

2 هر برگ گلی است یک کتاب از سخنت هر غنچه کتابخانه‌ای پر ز کتاب

1 ای دل رخ از این سرای فانی برتاب جز در طلب جهان باقی مشتاب

2 دنیا لفظ است و، آخرت معنی آن در لفظ مپیچ این همه، معنی دریاب!

1 ای روی تو در نمودن خود بیتاب حسنت نکشد ز نازکی بار حجاب

2 در پرده، رخت ظهور دیگر دارد بر روی تو، چون پرده چشم است نقاب

1 خوش آنکه بغم شکفته باشی همه شب در خون جگر نهفته باشی همه شب

2 شرمت باد از خروس ای طایر جان کو بیدار و تو خفته باشی همه شب

1 حسنت، روزی که دست و شمشیر افراخت اول نگهت بطاقت دل پرداخت

2 برخاستنت، بخاک و خونم انداخت تمکین خرام، بر صف هوشم تاخت

1 ای آنکه غم لباس جان تو گداخت نتوان به قبا گردن عزت افراخت

2 تن، خوار ز جامه های گوناگونست جانست عزیز، زآنکه با یک تن ساخت

1 آنکو بدلش بیم گنه کمیاب است گر دعوی دل کند، یقین کذاب است

2 اندک گنهی خراب سازد دل را در خانه آیینه نمی سیلاب است

1 ملک است چو خانه‌ای که دردار فناست از پادشه و رعیت این خانه به جاست

2 شاهست چو خانه‌ای، رعیت دیوار جا بر سرشان دارد و زیشان برپاست