غزلیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 کو بخت حرف پیش تو ای نازنین زدن؟ در اولین نفس، نفس واپسین زدن؟!

2 ای پادشاه کشور خوبی، ترا رسد در ملک حسن سکه ز چین جبین زدن

3 آتش گرفته کشور دلها، چه لازمست دامن دگر ز خط برخ آتشین زدن؟!

4 خود را دگر مساز که دور است از ادب دستی بر آن جمال خدا آفرین زدن

1 گر بسیر گلشن، آن حیرت فزا خواهد شدن عندلیب از رنگ گل، پا در حنا خواهد شدن

2 گر چنین خواهند کاهیدن ز رشک قامتش طوق قمری سرو را خلخال پا خواهد شدن

3 تیر مژگان گر چنین جوشن شکافی میکند حلقه های جوهر آیینه، وا خواهد شدن

4 مهر رخسارش گر از ابر نقاب آید برون گریه ز اشکم خنده دندان نما خواهد شدن

1 قامتم گر این چنین از غم دو تا خواهد شدن هم ز خود چون بید مجنونم، عصا خواهد شدن

2 خضر اگر باشی، بنخل زندگانی دل مبند عاقبت آب بقا، باد فنا خواهد شدن

3 کاسه فغفور کز آواره نخوت پر است بیصدا چون کاسه کشگول گدا خواهد شدن

4 آنکه از کبر است سر تا پا رگ گردن چو شمع عاقبت چین جبینش، نقش پا خواهد شدن

1 با چراغ دل ازین ظلمت سرا باید شدن شمع سان سر تا بپا چشم و عصا باید شدن

2 شد چو دندانی مرا از عقد دندان ها جدا گشت معلومم که از یاران جدا باید شدن

3 چشم و گوش و فکر و هوش و شوق و ذوق و دست و پا پیش رفتند و، مرا نیز از قفا باید شدن!

4 گنده و، مردار و، کرم افتاده و، خاک سیاه! دانی ای نازک بدن، آخر چها باید شدن؟!

1 در دل میگشاید، چشم از اغیار پوشیدن کلید قفل دل باشد، نگه بر خویش دزدیدن

2 برای آفتاب حشر، از بیم تهیدستی تواند سایه بید تو شد بر خویش لرزیدن

3 بجنگ خویشتن برخیز، تا با دوست بنشینی چو صلح یار خواهی، بایدت از خویش رنجیدن

4 نگیری تا اجازت، از تأمل لب ز هم مگشا گران کن پله مقدار خود از حرف سنجیدن

1 به گوش آنکه بود بهره‌ور ز فهمیدن صدای ریختن آبروست خندیدن

2 سفر برون برد از طبع مرد خامی‌ها کباب پخته نگردد، مگر به گردیدن

3 ترا به سختی ایام می‌کنند آگاه که چشم را سبب بینش است مالیدن

4 ز بی‌دماغی خود از سلوک اهل زمان به این خوشم که ندارم دماغ رنجیدن

1 پیش چراغ فیض شب، از خواب دم مزن وحشی است مرغ فرصت، مژگان بهم مزن

2 زین خوابهای از أمل خود درازتر خط بر کتاب هستی خود یک قلم مزن

3 ای تاجر قلمرو هستی، نبسته بار از چشم خفته، خیمه براه عدم مزن

4 زنهار پیش حکم قضا، از حیات خویش پیش لبت گر آینه گیرند، دم مزن

1 گر فلاطون زمانی، حرف دانستن مزن نام خود را خط بطلان، از رگ گردن مزن

2 لب مجنبان از برای هرزه گفتن هر نفس بر چراغ اعتبار خویشتن، دامن مزن

3 گر سخن خواهی کنی، عیب سخن کردن بگو گر نخواهی تن زد، از حرف خموشی تن مزن

4 روشنایی خانه دل را، ز چشم عبرت است بیش ازین از خواب غفلت، گل بر این روزن مزن

1 گشت چو معمار فیض، بانی بنیان حسن بست ز مژگان کج، طره بر ایوان حسن

2 گشته پریشانی از حلقه زلفش عیان عشق برآورده است، سر ز گریبان حسن

3 کشتی دل، گو بکن فکر شکستن درست کز عرق شرم اوست، شورش توفان حسن

4 آن گل سیراب را، چهره بسی نازکست ای نظر پاک عشق، جان تو و، جان حسن

1 ز شمع فیض تاریکی است، قانع را سرا روشن چراغ دولت است از سایه بال هما روشن

2 اگر خواهد خدا کارت بدست دشمنان سازد بزور باد میگردد چراغ آسیا روشن

3 درین پیری که با این چشم باید فکر خود دیدن ره اندیشه رفتن کن از شمع عصا روشن

4 چراغ راه احسانت رنگ خجلت حاجت چو روی مفلسی بیند، شود چشم شما روشن