غزلیات در دیوان اشعار واعظ قزوینی

1 ریخت دندان و، گره در بند نان ما همچنان رفت چشم از کارو، در خواب گران ما همچنان

2 باغ هستی راست فصل برگ ریزان حواس در تلاش رنگ، چون برگ خزان ما همچنان

3 راست کیشان پر بر آوردند از این منزل چو تیر پای بند خانه داری، چون کمان ما همچنان

4 یک جهت شد جاده، آخر دامن منزل گرفت هر طرف سرگشته چون ریگ روان ما همچنان

1 در تنم گردید داغش دردمند استخوان درد افتاده است در جسمم ببند استخوان

2 تا نیابد راه بیرون شد، ز جسمم درد او عقده هایم کرده چون نی کوچه بند استخوان

3 تا عنان گیرش نگردد، لذت آسودگی درد از جسمم برون تازد سمند استخوان

4 نیست جان غافلت را آگهی از مغز کار ورنه چون موران نگشتی پای بند استخوان

1 پیش لطفش میتوان با روسیاهی ساختن لیک رو نتوان ز شرم بی گناهی ساختن

2 چند پوشی خلعت پوشیده رنگ از شراب میتوان یک چند هم، با رنگ کاهی ساختن

3 میکند از بیم طوفان حوادث فارغت ز آن همه در بافلوس خود چو ماهی ساختن

4 گر بود لذت شناس بی سرانجامی کسی میتوان با سر، برای بی کلاهی ساختن

1 برگ ریزانست، رنگ از روی پیران ریختن گریه حسرت بود بر عمر، دندان ریختن

2 نیست از ذکر زبانی جان ودل را هیچ فیض باده بیهوشت نسازد، از گریبان ریختن

3 روزی هر کس مقدر گشته از کشت کرم بر سر هر دانه یی تا کی چو باران ریختن؟!

4 تیغ اگر آید به فرق از تیره روزی، دم بدم اشک خود چون شمع نتوان پیش یاران ریختن

1 از کمی پیوسته باید بیشی خود خواستن میفزاید روشنایی شمع را از کاستن

2 کعبتین آسا درین دیرین بساط ششدری نقش کس تا می نشیند، بایدش برخاستن

3 تا شوی ممتاز، در اصلاح کار خود بکوش میدهد بر سرفرازی نخل را پیراستن

4 زیب و زینت نیکمردان را همان نیکی بس است حسن کامل فارغست از منت آراستن

1 پهلوانی نیست سنگی یا گلی برداشتن پهلوانی چیست؟ باری از دلی برداشتن!

2 پیش صاحب دیدگان، رقص نشاط همت است دست احسان جانب هر سائلی برداشتن

3 تخم سعی و، آب چشم و، خاک هستی داده اند تخم میباید فشاندن، حاصلی برداشتن

4 یک گل سیراب از بهر دماغ ما بس است کو سر برگ دلی دادن، دلی برداشتن؟!

1 تو که بر خار تحمل نتوانی رفتن قدمی راه توکل نتوانی رفتن

2 منعم از مو ره این مرحله باریک تر است تو باین عرض تجمل نتوانی رفتن!

3 اولین گام ره عشق، بر آتش زدن است تو باین فکر و تأمل نتوانی رفتن

4 چشمه های پل این آب، ز موج خطر است با گرانجانی ازین پل نتوانی رفتن

1 زیاده فیض توان از شکستگان بردن که عطر گل شود افزون بوقت پژمردن

2 بود بخانه تاریک با چراغ شدن ز فیض بندگی دوست، زنده دل مردن

3 شکستگی است، نشان درستی ایمان دیانتی نبود چون بخویش نسپردن

4 دل از فشارش غم، به برون دهد معنی بعین ریزش اشکست چشم افشردن

1 به این سامان چه ساز عیش دیگر می‌توان کردن؟ که باید دستگردان خنده را از زعفران کردن!

2 ز ما با این عصا و پشت خم، دیگر چه کار آید؟ به این تیر و کمان، صید چه مطلب می‌توان کردن؟!

3 جوانی چشم نگشوده است، کآمد موسم پیری درین گلزار گل ناکرده می‌باید خزان کردن

4 بلندی دارد از بس رتبه افتادگی پیشم نشاید خاکساران را تلاش آستان کردن

1 بسکه بد باشد ز شوخی خنده بر یاران زدن گل ببد خواه خود، از روی جفا نتوان زدن

2 هر که با دست تهی، بار کسان بر دل نهاد همچو کشتی میتواند پای بر توفان زدن

3 ناامیدی بسکه در ایام ما گردیده عام ناید از چاک گریبان، دست بر دامان زدن

4 نازک اندامی که من دیدم، ستم باشد برو از پی قتلم بر آن موی کمر، دامان زدن