تو کز طول امل در بند جمع از واعظ قزوینی غزل 609
1. تو کز طول امل در بند جمع مال و سامانی
ترا به ز آستین تنگدستان نیست همیانی!
...
تو جانی، جان! چرا چندین از واعظ قزوینی غزل 610
1. تو جانی، جان! چرا چندین گرفتار بدن مانی؟!
تو گنجی، گنج! تا کی در ته دیوار تن مانی؟!
...
بر من کند از بس غم عشق تو از واعظ قزوینی غزل 611
1. بر من کند از بس غم عشق تو گرانی
بیرون فتد از خاطرم اسرار نهانی
...
بکام خویش، نچیدم گلی ز از واعظ قزوینی غزل 612
1. بکام خویش، نچیدم گلی ز باغ جوانی
نکرده است مرا پیر، غیر داغ جوانی
...
پیری رسید و نور نظر گشت از واعظ قزوینی غزل 613
1. پیری رسید و نور نظر گشت رفتنی
از عینک است چشم ترا خانه روشنی
...
نتواندم بعشوه جهان کرد از واعظ قزوینی غزل 614
1. نتواندم بعشوه جهان کرد رهزنی
از مال کرده لذت درویشیم غنی
...
زینت اهل صفا، آمده عریان از واعظ قزوینی غزل 615
1. زینت اهل صفا، آمده عریان بدنی
زده فانوس دم از نور، ز یک پیرهنی
...
تن ز هم پاشید و، فکر پوشش از واعظ قزوینی غزل 616
1. تن ز هم پاشید و، فکر پوشش آن میکنی
ریش جو گندم شد و، اندیشهٔ نان میکنی
...
جوش بهار شد، سرو پا را چه از واعظ قزوینی غزل 617
1. جوش بهار شد، سرو پا را چه میکنی؟!
وقت برهنگی است، قبا را چه میکنی؟!
...
دولت آن باشد که حق را بنده از واعظ قزوینی غزل 618
1. دولت آن باشد که حق را بنده فرمانی کنی
بر سریر فقر بنشینی و، سلطانی کنی
...
کام حاصل ای دل از آه سحر از واعظ قزوینی غزل 619
1. کام حاصل ای دل از آه سحر گاهی کنی
گر تو، ای قطع نظر از خلق، همراهی کنی!
...
بملک فقر خود را آن زمان از واعظ قزوینی غزل 620
1. بملک فقر خود را آن زمان فرمانروا بینی
که بر سر خاک به از سایه بال هما بینی
...