غزلیات در دیوان اشعار طبیب اصفهانی

1 کدام شب که فغانم بآسمان نرسد خدا کند که ز دوری کسی بجان نرسد

2 از آن همیشه ترا سر بر آستان دارم که پای غیر برین خاک آستان نرسد

3 من و گلی که زبس سرکشی درین گلشن بشاخ گلبن او دست باغبان نرسد

4 هزار شکوه گر از دوست باشدت بر دل نهفته دار که شرطست بر زبان نرسد

1 زبامی چو بینم که ماهی برآید بیاد توام از دل آهی برآید

2 زدل هر دمم گرنه آهی برآید کی از کنج چشمش نگاهی برآید

3 ندارد ملک چون سرداد خواهان چه از ناله دادخواهی برآید

4 بسی تیره روزم، بود کز کناری شبم را فروزنده ماهی برآید

1 مرا کام دل گر زیاری برآید خوشم، گر پس روزگاری برآید

2 زهم گر بر آید دو عالم چه پروا مبادا که یاری ز یاری برآید

3 بما چند کاوش، حذر کن ز آهی که از سینه دلفگاری برآید

4 فکندیم کشتی ببحری و مشکل کزو پاره ای از کناری برآید

1 می‌رود از خویش دل چون دیده حیران می‌شود ای خوش آن عاشق که محو روی جانان می‌شود

2 دور از انصافست کز بهر دعا برداشتن آشنا دستی که با چاک گریبان می‌شود

3 از شکفتن می‌رود بر باد گل‌های چمن گریه می‌آید مرا بر هرکه خندان می‌شود

4 در جهان بخت سیه روشندلان را لازمست تیره چون گردید شب اختر نمایان می‌شود

1 تا بدلجوئی من لعل تو خندان نشود خاطرم جمع از آن زلف پریشان نشود

2 افتد از آب چو گوهر ز صفا می افتد جای رحمست بر آن دیده که گریان نشود

3 آنکه از محنت هجر تو مرا گریان کرد دارم امید که از وصل تو خندان نشود

4 خاکبازی برهت نیست مسلم بکسی که بخاک از ستم عشق تو یکسان نشود

1 هرگز بیاد ما زر و گوهر نمی رسد ما را بیغیر یار بخاطر نمی رسد

2 اشگی بدیده کی رسد از گرمی جگر از شیشه این شراب بساغر نمی رسد

3 در پیش ما که بی سروسامان عالمیم دردسری بمنت افسر نمی رسد

4 دل معرفت ز عشق پذیرد که آینه روشنگری چو نیست بجوهر نمی رسد

1 گفتی از جور فراقت چه بمن می گذرد آنچه از باد خزانی بچمن می گذرد

2 خونم از شوق بجوش آمده ای همسفران تا کجا حرف عزیزان وطن می گذرد

3 بسراغم همه جا گریه کنان می آئی گر بدانی که بغربت چه بمن می گذرد

4 طرفه راهیست ره عشق که هر کس سرکرد از غم جان و ز اندیشه تن می گذرد

1 قسمتم کاش بآنکوی کشد دیگر بار که از آن مرحله من دل نگران بستم بار

2 بتو محتاج چنانم که فقیری بدرم بتو مشتاق چنانم که غریقی بکنار

3 بی تو بر سینه زنم هر چه درین ناحیه سنگ بی تو بر دل شکنم هرچه درین باد به خار

4 همه در وصل و ندانم بکه نالم از هجر همه سرمست و ندانم بکه گویم زخمار

1 به دل دارم غم عشقی نهان از محرمان خوش‌تر بلی گنج نهانی را نباشد پاسبان خوش‌تر

2 به طاعت کن ز پیری میل در عهد شباب افزون که خوش باشد ز پیران پارسایی وز جوان خوش‌تر

3 دهم جان و وفا را مشتری گردم به صد منت که کالای وفا با شد برم از نقد جان خوش‌تر

4 در آن گلشن که با گلبنش سرکش گر از غیرت برآرد عندلیب خسته از خار آشیان خوش‌تر

1 قسمتم گرمی بازار نگردد هرگز کس خریدار من زار نگردد هرگز

2 ای خوش آن می که چو هشیار کشد ز آن گردد آنچنان مست که هشیار نگردد هرگز

3 من و آن گوهر ارزنده که پیرامن آن بس گرانست خریدار نگردد هرگز

4 ای خوش آن دام که اندیشه آزادی آن در دل مرغ گرفتار نگردد هرگز