غزلیات ناتمام در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 تا همتم به راه طلب پا نهاده است پا بر سر هزار تمنا نهاده است

2 مجنون ندیده بالش راحت به خواب هم گاهی سری به دامن صحرا نهاده است

1 دل به راحت ندهم پاس محبت این است مژه بر هم نزنم خواب فراغت این است

2 سینه صافی است غباری که ز راهم برخاست اثر ساده دلیهای عداوت این است

1 سرنوشتم چون تمنا چین ابروی کسی است بازگشتم چون تماشا با گل روی کسی است

2 در محبت دل به حرف آشنایی بسته ایم حلقه زنجیر ما دیوانگان بوی کسی است

1 الفت نمی‌کنند به کس دل دویده‌ها گلچین نمی‌شوند جراحت گزیده‌ها

2 ممنون خصم غالب خویشم که خضر اوست پای کم است گام به منزل رسیده‌ها

1 نگاهش از دل ما بر سر نابود می‌رنجد چو خوی نازکی دیر آتشی شد زود می‌رنجد

2 دماغ آشفته‌ام پروانه دیوانه‌ای دارم به یاد شعله‌ای می‌سوزد و از دود می‌رنجد

3 برای خاطری چون غنچه پژمرده حیرانم که چون بیند دل ما را غبار‌آلود می‌رنجد

1 نقل بزم ما حدیثی زان لب شیرین بس است جلوه برگ گلی در دامن گلچین بس است

2 سبزه نورس برون آمد گل خودرو دمید نوبهار از انتظارت پیر شد تمکین بس است

3 بلبل و قمری نیم، چشمم به گل یا سرو نیست از تماشای بهارم جلوه رنگین بس است

1 ناله در بزم دل سوخته ام ساز آموخت بیخودی از نفسم شوخی پرواز آموخت

2 نکند تکیه در آغوش گل و جیب سمن جلوه ای دید غبارم چقدر ناز آموخت

1 شمع و چراغ مجلس مستان می و نی است جام و کدوی باده پرستان جم و کی است

2 گو با دو دست پاس سر خود نگاه دار چون عینک آنکه چشم حسودیش در پی است

3 مردانه گر ز وادی سر بگذرد کسی هر نقش پای همت او حاتم طی است

1 نشان زخم که جویی سوار بسیار است سر سراغ که داری غبار بسیار است

2 یکی است صید تغافل اگر نمی دانی به امتحان نظری کن شکار بسیار است

1 شراب لعل که سرمایه حیات من است که جوش خضر جگر تشنه نبات من است

2 ز بحر تشنه لبی التجا به کس نبرم دل شکسته من کشتی نجات من است