غزلیات ناتمام در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 چو نقد هستی ما سکه وجود گرفت نمود روی دلی عشق و هر چه بود گرفت

2 خیال طاقت نادیده را به غارت داد که بود اینکه ز ما هر چه هم نبود گرفت

1 تا دلت مایل شکار صید صحرا گشته است سبزگردیدن به کام دانه ما گشته است

2 گوهر شاداب دارد چشم خواب آلوده ای گه لب ساقی وگاهی موج صهبا گشته است

1 جنون دانسته گستاخ تماشا می‌کند ما را که می‌داند حجاب عشق رسوا می‌کند ما را

2 به ذوق بی‌خودی با بوی گل برگ سفر داریم نیاید گر بهار از پی که پیدا می‌کند ما را

3 اگر دل زیر بار غم نباشد بیم رسوایی است سبک‌روحی خجل از کوه و صحرا می‌کند ما را

1 کرده ای لبریز می جام مرا کرده ای لبریز می جام مرا

2 می رود از خاطرت بی اختیار گر نویسی بر زبان نام مرا

1 ز چشم پاکدلان معنی حیا پیداست تپیدن دل عاشق ز نقش پا پیداست

2 به خون خویش گواهی دهد گرفتاری سیاه دستی صیاد از حنا پیداست

1 چون غبارم جلوه بیباکی از جا برده است خاکساری بین که کارم را چه بالا برده است

2 نیست در دستم عنان اختیاری همچو موج گریه ام گاهی به صحرا گه به دریا برده است

3 هرزه گردی کی غبار از خاطر ما می برد عشق با رندان دل ما را به صحرا برده است

1 زمین که گنج روان گفته خاک راه تو را به حشر پس ندهد کشته نگاه تو را

2 خلد به دیده محشر خدنگ بیداری به خواب بیند اگر شور صیدگاه تو را

3 فریب چرب زبانان نوید وصل دهد هلاک پرسش مژگان عذر خواه تو را

1 هر طرف فتنه ای از گرد سواری برخاست مژده ای دیده که از دور غباری برخاست

2 تو به خونریزی و ما از پی تسلیم شدن هر که را دست و دلی بود به کاری برخاست

1 گشته سودای غمش هم درد و هم درمان مرا می تراود آب خضر از آتش پنهان مرا

2 ساخت اول حلقه زنجیرم از چشم غزال چون به صحرا برد سودای تو از زندان مرا

3 زد فلک از اخترم بر سر گل سرگشتگی بسکه دید از گردش چشم تو سرگردان مرا

1 کرده ام از غیر خیال دوست خالی سینه را از غبار آرزو شستم دل بی کینه را

2 آسمان را دل ز رشک عشرتم خالی نشد تا نزد بر شیشه ام سنگ شب آدینه را