غزلیات ناتمام در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 تا کی نشوی گوش بر آواز دل ما همراز دل مایی و هم راز دل ما

2 صیدش نکند آفت آرام که دارد انداز سر زلف تو پرواز دل ما

1 عقد گوهر چون صدف در آستین داریم ما خونبهای خویش در زیر نگین داریم ما

2 از غبار ما فلک تعمیر زندان می کند در دو عالم خاطر اندوهگین داریم ما

3 با دل دیوانه خود مصلحت ها دیده ایم خنده بر لب جان به کف چین بر جبین داریم ما

1 حرف عشق دوست را افسانه می دانیم ما سایه های بید را دیوانه می دانیم ما

2 قصه شیرین مجنون یک حدیث درد ماست عاشقی را در پر پروانه می خوانیم ما

1 ویران ز چشمی شد خانه ما محشر غبار است ویرانه ما

2 چون چشم عاشق بیدار سازد خواب عدم را افسانه ما

1 می کند مشق تپیدن دل دیوانه ما بال پرواز شود باده به پیمانه ما

2 حاصل نشو و نما دیده بیدار شود گشته صحرا صدف پر گهر از دانه ما

1 سینه صافند به هم عاقل و دیوانه ما زهد و مستی دو حبابند ز پیمانه ما

2 خشت این غمکده نقشی ز خرابی دارد جلوه سیل غباری است ز ویرانه ما

3 از خیال لب لعل تو به شور آمده ایم خنده گل نمک گریه مستانه ما

1 گرد فتادگی شده بال همای ما منت نمی کشد ز کسی مدعای ما

2 با چاکهای سینه به محشر نمی رویم تا رنگ و بوی گل نشود خونبهای ما

3 حیرت ندیدگی گل گلزار وحشت است ای غافل از نگاه تغافل نمای ما

1 گر به ما فاش شود معنی نادانی ما دشت را بحر کند اشک پشیمانی ما

1 ای نگاهت از شوخی محشر تغافل‌ها عارضت ز تاب می خانه سوز بلبل‌ها

2 دیده حیرتستان شد نذر لاله‌رخساران سینه سنبلستان شد وقف زلف و کاکل‌ها

1 الفت نمی‌کنند به کس دل دویده‌ها گلچین نمی‌شوند جراحت گزیده‌ها

2 ممنون خصم غالب خویشم که خضر اوست پای کم است گام به منزل رسیده‌ها