داده ای ذوق شراب بی خمار آیینه را از اسیر غزل 61
1. داده ای ذوق شراب بی خمار آیینه را
کرده ای خوش جام سرشاری به کار آیینه را
برده ای دل از میان آیینه را از اسیر غزل 62
1. برده ای دل از میان آیینه را
گفته ای راز نهان آیینه را
مست تو جلوه گر دهد جام جهان نمای را از اسیر غزل 63
1. مست تو جلوه گر دهد جام جهان نمای را
آینه جنون کند عقل برهنه پای را
مکن در کار گلشن جلوه‌های انتخابی را از اسیر غزل 64
1. مکن در کار گلشن جلوه‌های انتخابی را
مده بر باد رنگ و بوی گل‌های نقابی را
دلم آیینه گر شرمندگی را از اسیر غزل 65
1. دلم آیینه گر شرمندگی را
وجودم داغ دارد بندگی را
جواب از خود رود چون بر زبان آری سؤالی را از اسیر غزل 66
1. جواب از خود رود چون بر زبان آری سؤالی را
شنیدن محو گردد گر به کس گویی خیالی را
چه دردسر دهم دیوانگی با سخت‌جانی را از اسیر غزل 67
1. چه دردسر دهم دیوانگی با سخت‌جانی را
غرورش طعن الفت می‌زند شیرین و لیلی را
به پیری بازگشتی هست لازم هر جوانی را از اسیر غزل 68
1. به پیری بازگشتی هست لازم هر جوانی را
حساب خار خشکی نیست تیر بی کمانی را
نماید جلوه‌اش اکسیر جان‌ها خاک‌راهی را از اسیر غزل 69
1. نماید جلوه‌اش اکسیر جان‌ها خاک‌راهی را
خرامش گل زند بر سر ز نقش پا گیاهی را
جنون کو تا نثار دل کنم آشفته رایی را از اسیر غزل 70
1. جنون کو تا نثار دل کنم آشفته رایی را
زعریانی لباس تازه بخشم خود نمایی را
فهمیده چشم شوخ تو حال خراب ما از اسیر غزل 71
1. فهمیده چشم شوخ تو حال خراب ما
غوغای ناز تا چه کند با حجاب ما
نکرده شکوه بیجا زیارت لب ما از اسیر غزل 72
1. نکرده شکوه بیجا زیارت لب ما
اثر ز خود رود از انتعاش یارب ما