غزلیات در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 اگر ز درد نشانی بود فغان تو را شکستگی نکند صید استخوان تو را

2 به راه بیدلی خود چو عکس آینه باش که از تو شوق کند جستجو نشان تو را

3 برو ز خاطر پرواز تا به گلزاری که دام سبز کند گرد خون چکان تو را

4 زخویش بگذر و سرگرم جستجویی گرد که نور دیده نماید یقین گمان تو را

1 کرده نور دیده خود خواب شیرین تو را کس ندارد دولت بیدار بالین تو را

2 خواب در چشمم نمی آید که یک ره چون رکاب پرده ای از دیده سازم خانه زین تو را

3 خنده اش چون غنچه می گردید زیر لب گره گل اگر می دید شرم برگ نسرین تو را

4 یا رب از پرواز ماند بال نسر طایرش گر ز صیدم باز دارد چرخ شاهین تو را

1 کی ز دل بیرون کنم درد تمنای تو را چون توانم دید خالی جای غم‌های تو را

2 گریه تا مکتوب اشکم را به صحرا برده است روح مجنون کرده استقبال رسوای تو را

3 دیده ام گلدسته می بندد ز عمر جاودان باغبان خضر است گلزار تماشای تو را

4 صد خیابان سرو بالا می کشد از دیده ام در نظر دارم خیال سرو بالای تو را

1 اضطراب دل به من گفت آمدن‌های تو را بی‌خودی هم کرد سرگوشی سخن‌های تو را

2 شرم خوب است اینقدر نیرنگ اما خوب نیست چون کنم نظاره در یک آن چمن‌های تو را

3 گلشن بخشش جدا وحشتگه پرسش کجا محشر دیگر بود رنگین کفن‌های تو را

4 گر توانم کرد شرح ناز و تفسیر نیاز کی توانم گفت رام دل شدن‌های تو را

1 نگه دزد فریبد رم آن بدخو را مژه برهم نزنم تا نکنم صید او را

2 چه غباری که پری دیده آشوبی نیست تا نظر کرده ای از گردش چشم آهو را

3 گشت عمری که نظرکرده خورشید دل است می دمد صبح به هر جا که نهم پهلو را

4 دشت را ناله ناقوس دلم بتکده ساخت چون نگاه تو فرنگی نکشد آهو را

1 کرده ای جیقه جیقه ابرو را داده ای عرض جوهر مو را

2 سخت روتر زسنگ خاره نه ای روی دل دیده هم ترازو را؟

3 در خور جور صبر خواهد بود تا ببینیم دست و بازو را

4 صلحش از تیغ جنگ می سازد آزمودیم طاقت او را

1 رخصت کشتنم بده نرگس کم نگاه را یا مکن آشنای دل گرمی گاه گاه را

2 می کنم اضطراب را پیش تو پاسبان دل تا نبرد ز دیده ام چاشنی نگاه را

3 شب که خیال چشم او خواب رباید از نظر سرمه کشم ز دود دل چشم سفید ماه را

4 زهر شکایتم به دل شکر شکر می شود چون به لب آشنا کند خنده عذرخواه را

1 داد تاراج مزن صبر نینباشته را خجل از عشق مکن طاقت پنداشته را

2 چه دلی داده به دهقانی من ابرکرم خرمنی ساخته ام دانه ناکاشته را

3 باغبان چون نکند بستر آسایش خویش سایه نخل قد از خون دل افراشته را

4 تهمت آلودگی غیرت جاوید حرام رشک بر خویش ز بیداد تو نگماشته را

1 چشمت به خاک ریخته خون پیاله را بخشیده توتیای نگه چشم لاله را

2 تا با خیال زلف تو پیوند کرده ام پیچیده ام به رشته جان تار ناله را

3 از تاب درد کیست ندانم که نوبهار تبخاله کرده بر لب جو داغ لاله را

4 گر بی رخ تو صبح به گلشن رود اسیر سازد ز گریه داغ دل غنچه ژاله را

1 گر دلم پنهان نسازد در غبار آیینه را شعله از خجلت گدازد چون شرار آیینه را

2 پاکتر آید برون دلهای روشن از گداز نیست خاکستر بسوزی گر هزار آیینه را

3 ظاهری دارد بساطی در نظرها چیده است صافی باطن نمی آید به کار آیینه را

4 خاطرش را هر دم از بازیچه ای خوش می کند کرده سرگردان فریب روزگار آیینه را