کسی طی می تواند کرد راه ای بیابان را از اسیر غزل 49
1. کسی طی می تواند کرد راه ای بیابان را
که پای شوق او از سبزه نشناسد مغیلان را
گر صدق کلامت ندهد بال یقین را از اسیر غزل 50
1. گر صدق کلامت ندهد بال یقین را
پرواز تجرد که دهد روح امین را
اگر ز درد نشانی بود فغان تو را از اسیر غزل 51
1. اگر ز درد نشانی بود فغان تو را
شکستگی نکند صید استخوان تو را
کرده نور دیده خود خواب شیرین تو را از اسیر غزل 52
1. کرده نور دیده خود خواب شیرین تو را
کس ندارد دولت بیدار بالین تو را
کی ز دل بیرون کنم درد تمنای تو را از اسیر غزل 53
1. کی ز دل بیرون کنم درد تمنای تو را
چون توانم دید خالی جای غم‌های تو را
اضطراب دل به من گفت آمدن‌های تو را از اسیر غزل 54
1. اضطراب دل به من گفت آمدن‌های تو را
بی‌خودی هم کرد سرگوشی سخن‌های تو را
نگه دزد فریبد رم آن بدخو را از اسیر غزل 55
1. نگه دزد فریبد رم آن بدخو را
مژه برهم نزنم تا نکنم صید او را
کرده ای جیقه جیقه ابرو را از اسیر غزل 56
1. کرده ای جیقه جیقه ابرو را
داده ای عرض جوهر مو را
رخصت کشتنم بده نرگس کم نگاه را از اسیر غزل 57
1. رخصت کشتنم بده نرگس کم نگاه را
یا مکن آشنای دل گرمی گاه گاه را
داد تاراج مزن صبر نینباشته را از اسیر غزل 58
1. داد تاراج مزن صبر نینباشته را
خجل از عشق مکن طاقت پنداشته را
چشمت به خاک ریخته خون پیاله را از اسیر غزل 59
1. چشمت به خاک ریخته خون پیاله را
بخشیده توتیای نگه چشم لاله را
گر دلم پنهان نسازد در غبار آیینه را از اسیر غزل 60
1. گر دلم پنهان نسازد در غبار آیینه را
شعله از خجلت گدازد چون شرار آیینه را