در دل گداختیم تمنای خویش را از اسیر غزل 25
1. در دل گداختیم تمنای خویش را
شاید که ناله گرم کند جای خویش را
مو به مو مژگان تر باید شکار عشق را از اسیر غزل 26
1. مو به مو مژگان تر باید شکار عشق را
گریه بسیار است ابر نوبهار عشق را
لاله می روید ز بستر ناتوان عشق را از اسیر غزل 27
1. لاله می روید ز بستر ناتوان عشق را
شعله پرورده است مغز استخوان عشق را
مکن در بزم روشن وصف آن شیرین شمایل را از اسیر غزل 28
1. مکن در بزم روشن وصف آن شیرین شمایل را
که رشک آتش زند در سینه جان شمع محفل را
نفریبد به خیال نگهت خواب مرا از اسیر غزل 29
1. نفریبد به خیال نگهت خواب مرا
نبرد جلوه وصل تو به مهتاب مرا
با تمنای تو بسیار حساب است مرا از اسیر غزل 30
1. با تمنای تو بسیار حساب است مرا
درس دل خوانده ام،آیینه کتاب است مرا
دل و درد تو که صبر است و قرار است مرا از اسیر غزل 31
1. دل و درد تو که صبر است و قرار است مرا
من و یاد تو که باغ است و بهار است مرا
خواب، پرواز حرام است مرا از اسیر غزل 32
1. خواب، پرواز حرام است مرا
آشیان حلقه دام است مرا
سرمه حیرتش اکسیر نگاه است مرا از اسیر غزل 33
1. سرمه حیرتش اکسیر نگاه است مرا
سایه گل به نظر چشم سیاه است مرا
ز بسکه گردش چشم تو دیده مست مرا از اسیر غزل 34
1. ز بسکه گردش چشم تو دیده مست مرا
ز دل ربوده به غیر از تو هر چه هست مرا
از دل مردم عالم خبری نیست مرا از اسیر غزل 35
1. از دل مردم عالم خبری نیست مرا
چه کنم غیر وفا نامه بری نیست مرا
بی رخت شکوه ز بخت سیهی نیست مرا از اسیر غزل 36
1. بی رخت شکوه ز بخت سیهی نیست مرا
لاف طاقت زده ام کم گنهی نیست مرا