غزلیات در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 کرده ام از خون دل خالی ایاغ خویش را می رسانم از می حسرت دماغ خویش را

2 ایمن از ما نیستی با غیر خلوت می کنی از تو پنهان می کند آیینه داغ خویش را

3 سرنوشتی دارم از آوارگی آواره تر خضر راه من نمی داند سراغ خویش را

4 تا شود پروانه ام کامل عیار سوختن کرده ام در روز و شب روشن چراغ خویش را

1 داشتی مخصوص من تا لطف عام خویش را کردی آزاد از غم عالم غلام خویش را

2 در محبت داده ام آیینه دل را جلا پخته ام در آتشی سودای خام خویش را

3 عشق نگذارد که بنشیند غباری بر دلم کی کند ساقی به خاک آلوده جام خویش را

4 خاطر صیاد چون شد جمع از صید اسیر کرد رشک گلستان فیض دام خویش را

1 بسکه با حیرت برآوردیم کام خویش را بر جبین ما نویسد عشق نام خویش را

2 پیچ و تابم بس نبود از رشک قاصد سوختم هم نوشتم نامه هم بردم پیام خویش را

3 شکوه بیجا چرا می کردم از بیداد او من که از خود می کشیدم انتقام خویش را

4 داشتم رنگین بهار فرصتی از اشک و آه وز گل و سنبل گرفتم صبح و شام خویش را

1 آنکه گرداند ز ما دانسته راه خویش را کاش می آموخت برگشتن نگاه خویش را

2 انتقام فتنه از بیباکی من می کشد خوی حسن از عشق می داند گناه خویش را

3 سرزمین جلوه صیاد ما دام بلاست در طلسم افکنده چشمش صیدگاه خویش را

4 روز محشر قاتل ما را نشان دیگر است می کند مست خموشی دادخواه خویش را

1 در دل گداختیم تمنای خویش را شاید که ناله گرم کند جای خویش را

2 فرصت سلم خریده بازار محنتم امروز می خورم غم فردای خویش را

3 زان پیشتر که گریه شود رو شناس ما شستیم سرنوشت مداوای خویش را

4 آخر دچار کوی تو شد گرد تربتم دیدم بهار آبله پای خویش را

1 مو به مو مژگان تر باید شکار عشق را گریه بسیار است ابر نوبهار عشق را

2 از نیاز ما رخت باغ تماشا گشته است گل بخندد از گریبان خارخار عشق را

3 دل به امیدی غبار راه حسرت گشته است وعده می سوزد چراغ انتظار عشق را

4 از نسیم جلوه ای پرواز رنگین می کنم نکهت گل می برد از جا غبار عشق را

1 لاله می روید ز بستر ناتوان عشق را شعله پرورده است مغز استخوان عشق را

2 مهر خاموشی است بر عنوان این سربسته راز نیست با گوش و زبان کاری بیان عشق را

3 راز دل از بیزبانی بیشتر گل می کند باطن از آیینه رنجد رازدان عشق را

4 شوقم از جا برد وصل کعبه دیدم بی سفر خضر پرواز است راه بی نشان عشق را

1 مکن در بزم روشن وصف آن شیرین شمایل را که رشک آتش زند در سینه جان شمع محفل را

2 بکش از صحبت صورت پرستان دامن الفت خریداری مجو بهتر زحسن آیینه دل را

3 شهیدی سرخ روی بزم سربازی تواند شد که طوق گردن تسلیم سازد تیغ قاتل را

4 شد از موج سرشکم کشتی آرام طوفانی نمایی تا به کی ای ناخدا از دور ساحل را

1 نفریبد به خیال نگهت خواب مرا نبرد جلوه وصل تو به مهتاب مرا

2 بسته بر بازوی بیدار فلک خواب مرا کرده تعویذ سحر آه جگرتاب مرا

3 اشک پرورده راز غم پنهان دلم گریه داده است ندانسته به سیلاب مرا

4 شور بیطاقتیم در سفر آرام است تا نداند کسی از عشق تو بیتاب مرا

1 با تمنای تو بسیار حساب است مرا درس دل خوانده ام،آیینه کتاب است مرا

2 از گلستان خمارم گل مستی خندد دل دیوانه مگر جام شراب است مرا

3 چشم تر بی تو سرانجام مرا می داند سرآرام به بالین حباب است مرا

4 خنده ها از گل همراهی دشمن دارم با عزیزان چه حساب و چه کتاب است مرا