غزلیات در دیوان اشعار اسیر شهرستانی

1 بزم حیرت را چراغ از دیده ما روشن است آنچنان کز اشک مجنون چشم صحرا روشن است

2 ناخدا داند که طوفان است او را سرنوشت گر سوادش از خط یک موج دریا روشن است؟

3 بسکه ذوق دیدنت داریم بعد از سوختن دیده آیینه هم از صحبت ما روشن است

4 بازوی فرهاد را نازم که شد خاک و هنوز از شرار تیشه او چشم خارا روشن است

1 یک حرف شکوه از لب خشنود برنخاست بسیار سوختیم و زما دود بر نخاست

2 محروم داشت جلوه دیدارش از ایاز عاشق به نا امیدی محمود بر نخاست

3 سیلاب عشق خاک وجودم به باد داد گردی که بر دل از غم او بود بر نخاست

4 از بس دلم به دامن همت کشید پای در پیش پای شاهد مقصود برنخاست

1 هر دل از یاد تو مرغ چمن را زخود است حسن دمساز خود و عشق نظریاز خود است

2 کفر و دین عاقل و مجنون همه رسوای دلند هرکه دیدیم در این آیینه غماز خود است

3 شاید افسانه خویت ز تپیدن شنود چون خموشی دل ما گوش بر آواز خود است

4 می رسد از چمن آینه آشفته چو گل می توان دید که غارتزده ناز خود است

1 حشر آرام لقب آتش خس پوش من است زهره زهر نما باده سر جوش من است؟

2 خندد از چهره خارم گل رخسار کسی همچو دل آینه ای در بغل هوش من است

3 تا مروت نکشد خجلت رسوایی خویش قفل زندان شکایت لب خاموش من است

4 گریه در پرده غیرت چقدر خنده نماست خون خود خوردن و گلرنگ شدن جوش من است

1 هر کجا موج هیاهوی دل است تا نفس پر می کشد بوی دل است

2 می توان کردن دل خود را نگاه خوی من نازکتر از خوی دل است

3 گر محبت گلشن آرایی کند سلسبیلش موجه جوی دل است

4 پایمال فوج مژگان گشتم آه گرد من محو تکاپوی دل است

1 حرف مجنون تو از گلبرگ تر نازکتر است حلقه زنجیرش از آب گهر نازکتر است

2 چون نگاه پاکبازانم سر پرواز نیست ورنه دام از پرده های چشم تر نازکتر است

3 فتنه جوی من نمی سازد به خوی خویشتن خاطر او بیشتر از بیشتر نازکتر است

4 از نوید لطف پنهانش فریبم می دهد گفتگوی قاصد از لطف خبر نازکتر است

1 رسوای دهرم و غم پنهاینم به جاست خاکم به باد رفت و گرانجانیم به جاست

2 حیرت پرست یاد تو بودم جنون رسید از یاد خویش رفتم و حیرانیم به جاست

3 در دیده نقش کعبه و در دل هوای دیر هرگز نه کافری نه مسلمانیم به جاست

4 معمورتر زخانه آیینه گر شوم در دل غبار حسرت ویرانیم به جاست

1 گلستان شرم و گلزار حیا آورده است هر تغافل صد نگاه آشنا آورده است

2 جنگش از صلح آشناتر صلحش از جنگ آه آه اینقدر شوخی ندانم از کجا آورده است

3 بنده رویش توان شد تندی خویش نگر قاصد ما نامه را رو بر قفا آورده است

4 ای که می پرسی چرا سیلاب خون شدگریه ات تیر او بر دل نمی دانی چها آورده است

1 به وادیی که مروت پناه صیاد است به خواب رفتن آهو نگاه صیاد است

2 خوش است دام رهایی نمای صید شکار دل دویده ما صیدگاه صیاد است

3 به غیر سایه مژگان گریز گاهی نیست گشاد تیر قضا با نگاه صیاد است

4 فسون دام چه حاصل شکار دل هنر است ز خود رمیدن آهو گناه صیاد است

1 دل اگر رفت گرفتار طلسم خاک است سر اگر نیست به جا در سفر فتراک است

2 خون ما ریخت که آتش به جهان اندازد شعله را جوهر شمشیر ستم خاشاک است

3 هست چون کشتی رحمت چه غم از بحر گناه یاد از آلودگیم نیست دل من پاک است

4 عشق در خاطر آسوده کجا می گنجد صدف گوهر تابنده مهر افلاک است